Godot bu yıl da gelmedi ama önümüzdeki yıl muhakkak gelecek!

Elem ve neşe, acı ve haz.
Bitimsiz düşler ve bitimsiz gerçekler.
VE umut, insanı ayakta tutan düşlerin ilkesi olarak umut!
Her yılbaşında çocuklar kendilerince bir Noel Baba'nın gelişini beklerler, yetişkinlerse Godot'nun.
Gelişi beklenen bir Noel Baba, bir Godot olmasaydı, bu yaşama nasıl katlanırdı insanlık?
İkisi de bir simge, tıpkı Mesih gibi, Mehdi gibi, yalnızca birer kurtarıcı.
Ülkemiz için bir kabus gibiydi deprem, ardından Gazze'de yaşanan insanlık-dışı katliam. İlkini çoktan unuttuk, ikincisini de neredeyse unutmak üzereyiz.
Unutmaya bu kadar mı ihtiyacımız var? Unutmaya ve her defasında yeniden başlamaya?!
İnsan bu, nisyanla malul. Unuttukça yaşamda kalıyor, ve bazen tam da aksine hatırlamakla!
Umut da işte bu aralıktan sızıyor, unutmakla hatırlamanın arasından.
Cumhuriyet'in 100. yılını nedense isteksizce, bilinçten ve coşkudan uzak bir biçimde idrak ettik. Beylik laflar, kemkümler ve serzenişler. 100. yılın başlıca eksiği sahicilikti. Bu yüzden "idrak ettik" derken bile bu sahici bir idrak olmadı, olamadı.
Godot bu yıl da gelmedi, ve fakat önümüzdeki yıl muhakkak gelecek!
Umudun gerçekliğe baskın gelmesinin nedeni işte bu! Gerçekliğin yüzü acıdıkça ister istemez umudun derinliği de artıyor.
Aramızdan birkaç arayıcı gönderelim, gitsinler ve Godot'yu arasınlar.
Arasınlar ve bulsunlar.
Bulurlarsa gelsinler, bizi de onun yanına götürsünler.

Not: Söyleşileri sürdürebilmek için desteklerinizi bekliyoruz, lütfen kanalımıza "abone" ve "üye" olmayı unutmayınız!

Katıl butonu için:
   / @ducanecundiogluresmikanal  

Düzenli dersler için:
https://felsefedersleri.com