ท่านอยู่ได้อย่างไร ? ตอนที่ ๔ สองผู้เฒ่าเล่าความหลัง ณ เทือกเขาภูพาน "อยู่ได้อย่างไร ป่าช้า ๑๕ ปี"

บทสนทนา ๒ ผู้เฒ่า เพื่อนเก่า ด้วยภาษาอีสาน ฟังง่าย ครับ บางตอนที่นำมาให้ฟังได้ พระดี ๆ เช่นนี้ ยังมีอีกมากมายครับ แต่ที่จบเปรียญ ๙ ตั้งแต่เป็นสามเณรแล้วเลือกเดินสายนี้ ปฏิบัติเข้มข้นเช่นนี้ ไม่ใช่ไม่มี แต่หายากเหลือเกิน

นี่คือ บุคคลที่ผมพบท่านแล้ว ได้กราบท่านแล้ว หากไม่นำมาบอกกล่าวให้คนอื่นได้รับรู้ ผมคงได้รับคำตำหนิในกาลอนาคต ที่ไม่ยกย่องบุคคลที่ควรยกย่อง

มีหลายท่านเกรงว่า การนำเรื่องราวท่านสู่สาธารณชน จะเป็นเหตุรบกวนการปฏิบัติท่าน ผมเชื่อว่า จิตใจท่านแกร่ง ท่านอบรมบ่มเพาะมา ๑๕ ปี บัดนี้ ท่านพร้อมแล้ว ที่จะร่วมมือกันสร้างและพัฒนาศาสนทายาท ตามหลักวิถีแห่งพุทธธรรม

ถ้าท่านไม่พร้อมจะรับมือกับฝูงชน ท่านไม่ออกจากเทือกเขาภูพาน รอนแรมมุ่งตรงไป มหาวชิราลงกรณบาลีเถรวาทราชวิทยาลัย ปวารณาตัว ขอทำหน้าที่เป็นผู้อบรมสอนสั่ง "อารักขกัมมัฏฐาน" ด้วยตัวเอง

คงมีเพียงรูปเดียวในประเทศไทย จบเปรียญ ๙ แล้วเข้าไปอยู่ป่า
พระมหาสุภา ชิโนรโส เปรียญ​ธรรม​ ๙​ ประโยค​ สามเณร​นาคหลวงปี​ ๒๕๓๕​ ในประเทศไทย​อาจจะมีเพียงรูปเดียว​ มุ่งหน้าตรงเข้าป่า​ จาริกธุดงค์​ทั่วทุกภูมิภาค​ ที่ใดมีป่าช้า​ มีคนบอกว่า ผีดุ ท่านจะแวะพักค้างแรม​ สมาทานโสสานิกังคธุดงค์​แบบอุกกฤษฏ์​

ตั้งแต่เข้ารับพระราชทาน​ปริญญาบัตร​พัดยศ​ พร้อมกัน​ อุปสมบท​ในพระบรมมหาราชวังวันเดียวกัน​ จากกันวันนั้น​ ไม่ได้พบท่านอีกเลย มาพบท่านอีกที​ ผมกำลังสร้างมหาวิทยาลัย​สำหรับสามเณร​ ส่วนท่านก็สร้างธรรมสถานสวนป่ากัมมัฏฐาน​ ณ วัดภูถ้ำพระ ฯ และ ภูผาผึ้ง เทือกเขาภูพาน กาฬสินธุ์ ท่านอยู่เงื้อมเขา นอนโคนไม้ จำวัดในป่าช้า ตั้งแต่ปี ๒๕๕๐ ผ่านมาแล้ว ๑๕ ปี

บัดนี้​ มาพบท่านอีกครั้ง​ ผมพาลูกหลาน​ศากย​บุตร​สามเณร​สี​หะ​ ๕๖ รูป จากมหาวชิราลงกรณบาลีเถรวาทราชวิทยาลัย มาหาท่าน​ มาให้ท่านได้อบรมสอนสั่ง​ อาจารย์​พระมหาสุภา​ ชิโนรโส​ ท่านให้ศากย​บุตร​สามเณร​สี​หะ​ สมาทานปฏิบัติ การบิณฑบาตเป็นวัตร อยู่โคนไม้ และฝึกการอยู่ในป่าช้า​ ท่านผ่านมาหมดแล้ว​ สิ่งที่มีปรากฏ​ในบาลีพระไตรปิฎก​ อรรถกถา​ ฎีกา​ ท่านพาลูกหลาน​ให้เรียนรู้​ และฝึกปฏิบัติ​ขัดเกลา​ นี่คือ​ หลักสูตร​การฝึกอารักขกัมมัฏฐาน​ เพื่อจิตใจลูกหลาน​จะได้แข็งแกร่ง​ เมื่อมีภัย​ คือ​ ความน่ากลัวเกิดขึ้น​ ลูกหลาน​จะได้เลือกพระกัมมัฏฐาน​ข้อไหนมาใช้ได้ถูกวิธี

ย้อนไประหว่างปี​ ๒๕๒๙​ -​ ๒๕๓๓​ ณ​ วัดชนะสงคราม​ ผมสามเณร​เวทย์​ คณะ​ ๑๑ และ​ สามเณร​สุภา​ คณะ​ ๑​ ช่วงนั้นอายุระหว่าง​ ๑๕​ -​ ๑๘​ ปี​ ฉันข้าววงเดียวกัน​ สลับไปนั่งวงฉันกับเพื่อนสามเณรรูปอื่น​ ๆ​ ตามแต่วาระโอกาส​ และย้ายออกจากวัดชนะสงคราม​ เวลาไล่เลี่ยกัน​ ท่านสุภา​ ไปอยู่วัดปทุมวนาราม​ ผมมาอยู่บาฬีศึกษาพุทธโฆส ตั้งแต่สอบได้เปรียญ​ ๙​ ประโยค​ ในขณะเป็นสามเณร​ ได้รับพระมหา​กรุณา​ธิคุณ​ ให้อุปสมบทในพระบรมมหาราชวัง​ วันเดียวกัน​ ๗​ กรกฎาคม​ ๒๕๓๕ ถ่ายภาพหมู่​แล้วก็แยกย้ายกันไป​ ไม่เคยเจอพบกันอีกเลย

ผมได้รับข่าวท่านอาจารย์​พระมหาสุภาบ้างเป็นระยะ​ ๆ​ จากเพื่อนไพฑูรย์​ ศรีโฮง​ ที่เป็นคนหนึ่งเคยนั่งฉันข้าวในอุโบสถ​วัดชนะสงคราม​ ด้วยกัน​ "... ท่านอาจารย์​สุภา​ ไปอยู่ป่าหลายปีแล้ว..." ได้ฟังข่าวคราวเพื่อน​ ก็น้อมใจอนุโมทนา​สาธุการ​ หากมีวาระโอกาส​ คงจักได้กราบเปล่งสาธุ​การต่อหน้า​

๕​ -​ ๖​ พฤษภาคม​ ๒๕๖๖​ ณ​ ภูถ้ำพระ​ และภูผาผึ้ง​ เทือกเขาภูพาน​ ผมจึงได้มากราบท่าน​ มาขอเมตตาท่าน​ ช่วยอบรมสอนสั่งศากย​บุตร​สามเณร​สี​หะ​

ด้วยเมื่อวันที่​ ๕​ เมษายน​ ท่านอาจารย์​สุภาและไพฑูรย์​ ศรีโฮง​ เดินทางมาบำเพ็ญ​กุศลศพ คุณชน​ม์​สวัสดิ์​ อัศวเหม ผู้อุปถัมภ์​สร้างกุฏิ​ ศาลาโรงธรรมถวายท่าน​ ที่ วัดภูถ้ำพระฯ มีเวลาช่วงเดินทางกลับกาฬสินธุ์​ ท่านทราบงานที่อาจารย์เจ้าคุณ​และผมทำจึงเดินทางมาเยี่ยมชมโครงการ​

งานอารักขกัมมัฏฐาน​ มูลกัมมัฏฐาน​ ที่ท่านอาจ​ารย์เจ้าคุณ​พระธรรม​วชิร​า​จารย์​ ได้ประกาศ​เจตนา​ปณิธาน​ ตั้งแต่เริ่มสร้างมหาวชิราลงกรณ​บาลี​เถรวาท​ราช​วิทยาลัย​ ได้เริ่มต้นขึ้น​ "... ให้นำศากย​บุตร​สามเณร​สี​หะ​ ทั้งหมด​ มาอยู่กับผมได้เลย​ สถานที่ผมพร้อมแล้ว..." ท่านอาจารย์​พระมหาสุภา​ ได้ปวารณา​ไว้

บัดนี้​ ผมมีบุญ​วาสนาได้พบท่านอีกครั้ง​ เพื่อนเก่าแก่​ รูปหนึ่งอยู่ป่าเพ่งเพียรภาวนา​ ๑๕​ ปี สร้างสัปปายสถานไว้รอ​ คนหนึ่ง​คิดฝัน​ สร้างมหาวิทยาลัย​สามเณร​ Pali​ English​ Program​ ดูเหมือน​ว่า​ บุญ​บารมีท่านจัดไว้รอ​ งานทุกอย่างที่มหาวชิราลงกรณ​บาลี​เถรวาท​ราช​วิทยาลัย​ มีผู้เข้ามารับช่วง​ ช่วยกันสานฝันต่อเนื่องกันเป็นระยะ​ ๆ