ekinoks - gölge

aslında düşünceler beynimi kemirir sürekli durmadan
sabrettiğim bu sokağın yollarında adım adım atıyorum hep
kendimi kaybettiğim on sekiz yaşım gibi düşlerim
sanki saplantı haline gelmiş gibi her şey
boşluğa doğru düşen bi hayal gibi
kafamın içini dolduran rüyaların bilincim aynı sabit
sonsuzluk peşinde yuvarlanır benliğim hiç durmaz
akılda kalmayan hücre gibi
peşimde koşturan gölge gibi
bu kadar kolay mı pes etmek hayattan
sabrın tükenmek üzre
her nefes nefese adımlar atıp kaldığında
baygın bir şekilde yatarken ... sokağında durgun
ufalır hayaller kulağıma her sabah fısıldıyorken ruhun hep
bedenimi ele geçiriyo bu karanlık peşimde durmadan
soluk alıp vermek gibi
adım atıp dönmek gibi
zihnimin derinlerinde kaybolan hatıralarım boşluğa düşercesine kül oldu cebimde unutulmuş tüm sanrılar
dur
odamın camına vuran güneşim gibi
aklımı çelmeye çalışan şeytanım gibi
sanki zamanla değişen hislerim beni ben yapar ay
düşlerim sabit
ama dur
odamın camına vuran güneşim gibi
aklımı çelmeye çalışan şeytanım gibi
şeytanım gibi
ama dur
bu nası bi boşluk
peşimde koşturan gölge gibi
aklımda kalmayan hücre gibi