بیانیه داکتر نجیب الله در ارتباط خروج نیرو های شوروی

​ ‪@CrystaltvAfghanistan‬ ‪@SanginProduction‬ #Dari #foryou #viralvideo
دکتر نجیب‌الله در ۲۶ دلو ۱۳۶۷ حین خروج آخرین دسته‌های قشون شوروی، خطاب به سربازان و افسرانِ این قشون گفت:
«سربازان انترناسیونالیست بعد از اجرای وظیفۀ انترناسیونالیستی‌شان به وطنِ صلح‌دوستِ خود عودت می‌نمایند… ما در برابرِ شما فرزندانِ شجاع کشورِ لنین به‌خاطر همۀ آن‌چه برای مردم افغانستان، برای انقلاب ثور انجام داده‌اید
به‌خاطر مردانه‌گی و شجاعت و هم به‌خاطر مهربانی و انسانیت شما، سرِ تعظیم فرود می‌آوریم.»(۱)
سه سال بعد، نجیب‌الله در تجلیل از پنجمین سالگرد اعلان سیاست مصالحۀ ملی، به روز ۲۵ جدی ۱۳۷۰(۱۵جنوری ۱۹۹۲) با صدور فرمان رسمی، روز ۲۶ دلو ۱۳۶۷ را روز نجات ملی و جشنِ ملی اعلان کرد. هرچند فرمان نجیب‌الله نه در فردای روز خروج قوای شوروی، بلکه سه سال پس از آن، در زمانی صادر گردید که کشور و دولتی به نام شوروی وجود نداشت؛ اما نکتۀ قابل پرسش و بحث، دیدگاه و سیاستِ او در مورد خروج قوای شوروی در نخستین سال‌های رهبری او در حزب و دولت است. آیا دکتر نجیب، دولت شوروی را وادار به خروج نیروهای‌شان از افغانستان ساخت یا این‌که شوروی‌ها خروج قوای خود را به او تحمیل کردند؟
نجیب‌الله شش‌ماه پس از اعلان مصالحۀ ملی (جدی۱۳۶۵) به این پرسش خبرنگار تلویزیون امریکا که اگر جنگ ادامه یابد آیا قوای شوروی به کشورشان باز می‌گردند، گفت: «تا کنون ده بار به این سوال پاسخ داده‌ام، فکر می‌کنم که دوستان امریکایی ما بطی‌الانتقال هستند. به هر حال، یک بار دیگر تکرار می‌کنم که اگر مداخله و تجاوز از بیـرون قطع گردد، اگر موافقات ژنو به امضا برسد و اگر مصالحۀ ملی به توافق و موفقیت بینجامد، یک سرباز اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی در کشور ما باقی نخواهد ماند و همه به کشور صلح‌دوست‌شان عودت خواهند کرد.»(۲)
با توجه به این واقعیت‌ها که دکتر نجیب‌الله خروج قوای شوروی را به اما و اگرهای بسیاری که هرگز برآورده نشد، مشروط می‌ساخت و در مسکو از خروج قوا، چه با امضا و چه بدون امضای توافق‌نامۀ ژنو سخن می‌رفت، آیا خروج قوای شوروی به نجیب‌الله تحمیل شد؟
آنتونیو جیوستوزی نویسنده و پژوهش‌گر انگلیسی می‌نویسد: «منابع شوروی ادعا می‌کنند که دولت افغانستان واقعاً باور نمی‌کرد ارتش سرخ از این کشور خارج شود و اقداماتی که برای مقابله با مجاهدین توصیه شده بود، تا آخرین روزها به کار گرفته نشد. در واقع، به نوشتۀ ا. بوروویک، کارگزاران حزب و دولت به هیچ‌وجه نمی‌خواستند شوروی‌ها خارج شوند. شخص نجیب‌الله هم به نظر نمی‌رسید کاملاً به شانس خود باور داشته باشد. پیش از هر چیز، او سعی کرد طرح شوروی‌ها را برای آغاز خروج نیروهای شان در اپریل ۱۹۸۷(حمل ۱۳۶۶) خنثا کند، اما پس از آن تصمیم به خروج سپاه چهلم شوروی، در سالِ بعد بر او تحمیل شد. بر اساس گزارش‌ها، وی در جنوری ۱۹۸۹ (جدی۱۳۶۷) از شوروی‌ها خواست تا ۳۰۰۰ از ۵۰۰۰ نیروی خود را باز پس به قندهار بفرستند تا در نجات شهر که به محاصره درآمده بود، کمک کنند. وی دو ماه بعد خواستار مداخلۀ نیروی هوایی شوروی در جلال‌آباد شد که جنگ مهمی در آن‌جا جریان داشت.»(۳)
گورباچف نیز این مطلب را بیست سال پس از خروج قوای شوروی تأیید می‌کند که نجیب‌الله در آغاز به خروج قوای شوروی از افغانستان باور نداشت: «من (گورباچف) با نجیب در تاشکند ملاقات کردم. او مطمین نبود و باورش نمی‌آمد که ما به‌طور جدی(برای خارج شدن) تصمیم می‌گیریم. همه منتظر بودند که گویا ما از افغانستان بیرون نمی‌شویم. ولی لازم نبود که باقی می‌ماندیم