Wyjątkowy zabytek

Wyjątkowy zabytek #Pałac w Żmigrodzie #Żmigród #zamek #barycz dolina Baryczy #urbex #polska #zabytki
Zamek w Żmigrodzie – ruiny gotyckiej wieży mieszkalnej i barokowego pałacu, znajdujące się w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim, w gminie Żmigród, nad rzeką Barycz. Położony w parku[2], w którym znajduje się pomnik przyrody - dąb szypułkowy o obwodzie pnia 631 cm (w 2010).
Zamek w Żmigrodzie wspominano po raz pierwszy w 1296[2]. Przypuszcza się, że była to jeszcze budowla drewniana[2]. Następna informacja o castrum należącym do książąt oleśnickich pochodzi z 1375 r. Była to budowla na planie nieregularnym[3] ze stojącą od północy wieżą i bramą wjazdową od południa, stojąca wśród rozlewisk rzeki Baryczy i otoczona fosą[2]. Wśród właścicieli byli biskupi wrocławscy, książęta oleśniccy oraz rycerze.
Wraz ze śmiercią ostatniego Piasta oleśnickiego, Konrada Białego, w 1492 roku miasto wraz z zamkiem przeszło na własność króla czeskiego Władysława Jagiellończyka, który to przekazał miejscowe ziemie polskiemu feudałowi z Wielkopolski, Zygmuntowi Korcbokowi (Kurzbachowi) z Witkowa (Witkowskiemu). Wilhelm Kurzbach był w 1560 roku budowniczym drugiej, zachowanej wieży[2]. Jest to budowla czworoboczna, czterokondygnacyjna o charakterze mieszkalno-obronnym.
Rodzina Kurzbachów władała zamkiem do 1592 r., kiedy to został sprzedany Adamowi Schaffgotschowi. Na przełomie XVI i XVII w. zamek był dwukrotnie niszczony przez pożary[3]. Odbudowany i silnie umocniony zamek przez dwa lata skutecznie odpierał ataki wojsk szwedzkich[3]. Zdobyty został w 1642 r. i odtąd służył przez 8 lat jako szwedzka baza wypadowa na Śląsk.
Od połowy XVII w. aż do końca II wojny światowej właścicielami była rodzina von Hattzfeld[2]. Melchior von Hattzfeld, feldmarszałek austriacki, dokonał przebudowy zamku na okazały barokowy pałac w II poł. XVII wieku lub na początku XVIII w[2][3]. Średniowieczne budynki z wyjątkiem wieży zostały zburzone. Pałac zmodernizowano w XVIII w[3]. Architektem nowego, klasycystycznego skrzydła, był Carl Gotthard Langhans.
Ruiny okazałego barokowego pałacu z końca XVII wieku, to przebudowany dawny zamek z XIII wieku.
Obiekt znajduje się na Dolnym Śląsku, w Żmigrodzie nad rzeka Barycz.
Średniowieczne budynki, z wyjątkiem wieży, zostały zburzone. Architektem nowego, klasycystycznego skrzydła, był Carl Gotthard Langhans,
który zaprojektował też między innymi Bramę Brandenburską w Berlinie.
9 lipca 1813 roku w pałacu spotkali się car Rosji Aleksander I oraz król pruski Fryderyk Wilhelm III.
Pałac przetrwał do roku 1945, kiedy to został zniszczony i spalony. Nie został póżniej odbudowany. W latach 70. XX wieku wyburzono większość ruin pałacu. Obecny stan, to ułamek oryginalnej potęgi pałacu.
Od 2008 roku ruiny są zabezpieczone i stanowią unikatową atrakcję turystyczną miasta Żmigrodu i doliny Baryczy.
Przy ruinach znajduje się jedna z wieu na Dolnym Śląsku, ścieżek biegowych Radia Wrocław.
W dniu 9 lipca 1813 roku pałac był miejscem spotkania cara Rosji Aleksandra I oraz króla pruski Fryderyka Wilhelm III, którzy wraz z posłami angielskim i austriackim opracowywali plan ostatecznego pokonania Napoleona[3]. Ustalenia przeszły do historii jako tzw. protokół trachenberski lub protokół żmigrodzki[2]. W XIX w. zdjęto z wieży czterospadowy dach i dobudowano górne partie ozdabiając je neogotyckim krenelażem.
Pałac został zniszczony w 1945 i nie został później odbudowany. Ocalała jedynie wieża, która została odrestaurowana na zewnątrz. W latach 70. XX wieku dokonano wyburzenia ogromnej części ruin pałacu. Gruz wywieziono, a pozostała część zachowanych ruin stanowi ułamek oryginalnej wielkości pałacu. W 2007 rozpoczęto odrestaurowywanie tejże zachowanej części ruin oraz wnętrza wieży, z wykorzystaniem środków unijnych. Od 2008 pozostałości zamku są zagospodarowane turystycznie.
Pałac w Żmigrodzie – wybudowany w latach 1656–1658 według projektu Carla Gottharda Langhansa w Żmigrodzie.
Piętrowy, barokowy pałac wybudowany w 1655 r. w miejscu zamku przez ród von Hatzfeldt. Skrzydła zwieńczone dachem dwuspadowym i mansardowym, płd.-zach. skrzydło według projektu Carla G. Langhansa. Zniszczony przez spalenie w 1945 r.[2] Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park.