Θόδωρος Αγγελόπουλος - ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ / ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Στο Τοπίο στην ομίχλη (1988), ο Θόδωρος Αγγελόπουλος βάζει ένα ελικόπτερο να ανασύρει από τον βυθό της Θεσσαλονίκης το γιγάντιο χέρι της Ιστορίας. Ένας (κυριολεκτικά) από μηχανής θεός, που ξεθάβει το μυθολογικό ριζικό μιας ολόκληρης χώρας. Από το χέρι αυτό, όμως, λείπει ο δείκτης: η καθοδήγηση και η συμβουλή από μια αόρατη δύναμη πρόνοιας έχει πλέον εκλείψει. Και οι άνθρωποι, ακρωτηριασμένοι και ορφανοί, αναζητούν μάταια ένα στήριγμα -όπως ακριβώς τα δυο παιδιά της ταινίας, που αναζητούν μάταια τον πατέρα τους.
Το χέρι ίπταται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων και χάνεται στον ορίζοντα. Η μοναξιά που κατακλύζει τα πάντα είναι αμετάκλητη, ανένδοτη, ισοπεδωτική. Κι αυτή η εικόνα, όπως τόσες και τόσες άλλες στη φιλμογραφία του Αγγελόπουλου, υπερβαίνει κατά πολύ τα περιοριστικά όρια μιας απλής κινηματογραφικής σκηνής. Διότι είναι φτιαγμένη από αρχέτυπα και χρησμούς, από μοίρες και προφητείες, λες και η αιώνια Ιστορία του κόσμου γίνεται ένα με τις εφήμερες ιστορίες των ανθρώπων.