Muhteşem Yüzyıl 117.bölüm-Okan Yalabık(Seslendirme)

"Bu büyük kudretli gökkubbeninn altında hepimiz birer zerreyiz.Uçsuz bucaksız çölde bir kum taneciği.O kadar varız ve dahi o kadar yok.Bazı hakikatlere zamanla ulaşılır,bazılarını zaman unutturur.Ben bir zamanlar bildiğim en büyük hakikati unuttum.Unutmak özgürlük Yoksa bırakmıyor kalbini adını aldığın dil,üzerinde yürümeyi öğrendiğin toprak. Ben ben ne zaman kendimi Allah'ın yarattığı bütün varlıklardan üstün tutmaya başladım?Ne zaman düştü içime geceleri beni uyutmayan, fırtınalı bir deniz gibi kabaran,kalbimden ruhumdan taşan bu kibir?Ne zaman ki o beni herkesten ala gördü ve sevdi, işte o gün başımı kaldırdım ve tohum içime düştü.kibrin tohumu.

Ben bir aysam,ayın ışığıysam kaynağım odur.Odur benim güneşim Beni herkesten ala gören ve seven odur. Kalbime ruhuma kibir tohumları eken odur.O tohum ki Azazili isyan ettirdi kıyamet gününe kadar sürecek savaşı başlattı.Nasıl ki Azazil yenilmeye mahkumsa, nasıl ki kendi sonunu kendi hazır ediyorsa,içime düşen bu tohum da benim sonumu hazırlayacak.Çünkü her hayatın bir kıyameti vardır.

Biliyorum bir gün hiç beklemediğim bir anda hakikat karşıma çıkacak. Daha önce hiç kimsenin ayak basmadığı dumanlı bir dağın doruğunda, cihanın tepesindeyken, tam da her şeyin sahibi ve efendisiyken güneşten haberi olmayışı gibi buzun kendimden habersizliğimi yüzüme vuracak.Kendini hatırlatıp kulağıma fısıldayacak. Kendini istediğin kadar üstün tut her şeyden, sen zayıf ve güçsüz bir adem oğlusun.Nasıl ki bir nefes üflendi ve can bulduysan yine bir nefestir seni sahip olduklarından koparacak olan.