Γκιώνα - Μονοπάτι Δημήτρη Μπέκου - mountainsgreece.com

Το μονοπάτι του Μπέκου είναι ένα σχετικά άγνωστο μονοπάτι που ενώνει το χωριό Συκιά με την κορυφή Τραγονόρος (2.460μ.). Όπως και το μονοπάτι του Καραγιάννη αποτελεί και αυτό μια εναλλακτική πρόταση για ορειβασία με απαιτητικά περάσματα και μεγάλη διάρκεια.

Η διαδρομή ελίσσεται ανάμεσα από πανύψηλα βράχια, γκρεμούς και κρυφά περάσματα. Το τοπίο είναι ιδιαίτερα όμορφο και άγριο. Χαμηλότερα αναπτύσσεται δάσος με έλατα ενώ πιο ψηλά οι παγετωνικοί βράχοι προκαλούν δέος. Στις πλαγιές του βουνού συναντάμε πολλά αγριολούλουδα όπως και βότανα. Για την ασφαλή διάσχιση των βράχων χρειάζεται να έχουμε γνώσεις χειρισμού αναρριχητικού εξοπλισμού και υπομονή γιατί το περπάτημα στις σάρες είναι επίπονο. Τα περάσματα δεν έχουν μεγάλη διάρκεια αλλά έχουν ένα βαθμό επικινδυνότητας και τα λάθη δεν συγχωρούνται. Σε ορισμένα σημεία έχουν τοποθετηθεί σχοινιά τα οποία είναι αρκετά φθαρμένα. Τα πιο δύσκολα περάσματα βρίσκονται αρκετά ψηλά σε σημείο που φτάνουμε κουρασμένοι από την πολύωρη ανάβαση. Η διαδρομή είναι σηματοδοτημένη με κόκκινη μπογιά ενώ από τα 1.900μ. και πάνω με κίτρινη μπογιά. Η σήμανση είναι πολύ καλή και προτείνεται να την ακολουθούμε πιστά γιατί υπάρχουν πολλά αδιέξοδα προς την κορυφογραμμή.

Υπάρχουν δύο τρόποι για να γίνει η ανάβαση

Με ελαφρύ σακίδιο που σημαίνει ότι θα πρέπει να επιστρέψουμε την ίδια μέρα στη Συκιά ή με βαρύ σακίδιο στο οποίο θα έχουμε όλα τα αναγκαία πράγματα για μια διανυκτέρευση. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η έλλειψη νερού σε όλο το μήκος της διαδρομής. Αυτό συνεπάγεται ότι θα χρειαστούμε από 4 λίτρα και περισσότερο για να μην πάθουμε αφυδάτωση. Στην τοποθεσία Ίσωμα στα 1.000μ βρίσκεται μια λούτσα για τα ζώα αλλά είναι προτιμότερο να έχουμε γεμίσει από το χωριό Συκιά.

Φτάνοντας στην κορυφογραμμή μπορούμε να κάνουμε κυκλική διαδρομή επιστρέφοντας από τη Βαθιά Λάκκα και το Λαζόρεμα. Για να φτάσουμε στη Βαθιά Λάκκα μπορούμε να κινηθούμε κατά μήκος της κορυφογραμμής ή να κατευθυνθούμε προς το καταφύγιο του ΠΟΑ και την επόμενη μέρα να ανηφορίσουμε για το διάσελο ακολουθώντας το μονοπάτι Ε4 και από εκεί να αρχίσουμε την κατάβαση. Στην πρώτη περίπτωση αν πάμε από την κορυφογραμμή θα πρέπει να κατέβουμε ένα πολύ απότομο λούκι στη Γκιωνόλακκα το οποίο μετά από τόσες ώρες πορείας δεν είναι και τόσο απλό. Ειδικά με βαρύ σακίδιο. Εμείς παρόλο που φτάσαμε στο σημείο αυτό η κούραση μας έκανε να αλλάξουμε γνώμη και κινηθήκαμε μέχρι το καταφύγιο. Ένα πολύ θετικό είναι ότι στο καταφύγιο υπάρχει νερό. Μια μπλε σωλήνα φέρνει νερό από κοντινή πηγή. Σε περίπτωση που δε βγάζει νερό, υπάρχει άλλο ένα μαύρο λάστιχο σε κοντινή απόσταση από το καταφύγιο, πάνω στο μονοπάτι Ε4 στη διαδρομή προς το διάσελο της επιστροφής. Το λάστιχο βρίσκεται λίγα μέτρα παραπάνω από την πετρόχτιστη πηγή η οποία δεν αναβλύζει νερό.

Και οι δύο επιλογές περιέχουν πάνω από 12 ώρες περπάτημα.