Скачать или смотреть EP.33 บริษัทเจ๊ง ฟ้องกรรมการให้จ่ายแทนได้ไหม (ฎ.5282/2562)

บริษัทล้มละลาย กรรมการต้องควักเงินจ่ายแทนไหม บทเรียนจากถนนพังในหมู่บ้านจัดสรร (ฎีกา 5282/2562)
การซื้อบ้านในโครงการจัดสรรคือความฝันของใครหลายคน แต่ถ้าซื้อมาแล้วเจอปัญหาถนนพังแตกร้าว แถมบริษัทเจ้าของโครงการดันถูกศาลสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดหรือล้มละลายไปต่อหน้าต่อตา คำถามที่ตามมาคือ เราจะไปฟ้องเรียกค่าเสียหายจากใครได้บ้าง เราสามารถเจาะทะลุเกราะบริษัทไปฟ้อง กรรมการ ให้รับผิดชอบส่วนตัวได้หรือไม่ คดีนี้เป็นกรณีศึกษาที่น่าสนใจมากสำหรับผู้บริโภค
เรื่องราวของคดี โจทก์ซื้อทาวน์เฮาส์ในโครงการหนึ่ง แต่หลังจากโอนกรรมสิทธิ์แล้วพบว่า ถนนคอนกรีตในหมู่บ้านแตกร้าวเสียหายถึงร้อยละ 90 โจทก์และลูกบ้านคนอื่นๆ จึงแจ้งให้บริษัทเจ้าของโครงการ (จำเลยที่ 1) มาซ่อม บริษัทก็ส่งคนมาซ่อมให้ แต่โจทก์มองว่าซ่อมแล้วก็ยังไม่ดีขึ้น ยังมีรอยแตกร้าวอยู่ จึงตัดสินใจฟ้องบริษัทและกรรมการบริษัทอีก 2 คน (จำเลยที่ 2 และ 3) ให้ร่วมกันชดใช้ค่าซ่อมถนนกว่า 2 ล้านบาท
จุดเปลี่ยนคดี บริษัทล้มละลาย ระหว่างพิจารณาคดี บริษัทเจ้าของโครงการถูกศาลล้มละลายกลางสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาด โจทก์จึงต้องถอนฟ้องบริษัท เพื่อไปยื่นคำขอรับชำระหนี้ในคดีล้มละลายแทน ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 มาตรา 27 และ 91 ที่กำหนดให้เจ้าหนี้ต้องไปใช้สิทธิในคดีล้มละลาย แต่โจทก์ยังคงยืนยันที่จะฟ้อง กรรมการบริษัท ทั้งสองคนต่อไป โดยหวังจะให้กรรมการควักกระเป๋าจ่ายค่าเสียหายแทนบริษัท
คำวินิจฉัยศาลฎีกา กรรมการต้องรับผิดส่วนตัวหรือไม่ คดีนี้สู้กันถึงศาลฎีกา ประเด็นหัวใจสำคัญอยู่ที่ว่า กรรมการบริษัทจะต้องรับผิดส่วนตัวหรือไม่ ซึ่งต้องพิจารณาตาม พระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พุทธศักราช 2551 มาตรา 44 ที่วางหลักว่า
“มาตรา ๔๔ ในคดีที่ผู้ประกอบธุรกิจซึ่งถูกฟองเป็นนิติบุคคล หากข้อเท็จจริงปรากฏวา นิติบุคคลดังกล่าววถูกจัดตั้งขึ้นหรือดำเนินการไม่สุจริต หรือมีพฤติการณฉ้อฉลหลอกลวงผู้บริโภค หรือมีการยักย้ายถ่ายเททรัพย์สินของนิติบุคคลไปเป็นประโยชนของบุคคลใดบุคคลหนึ่ง และทรัพยสิน ของนิติบุคคลไม่เพียงพอตอการชําระหนี้ตามฟอง เมื่อคูความร้องขอหรือศาลเห็นสมควร ใหศาลมีอำนาจเรียกหุ้นส่วน ผู้ถือหุ้นหรือบุคคลที่มีอำนาจควบคุมการดําเนินงานของนิติบุคคลหรือผู้รับมอบ ทรัพยสินจากนิติบุคคลดังกล่าวเข้ามาเป็นจำเลยร่วมและให มีอำนาจพิพากษาให บุคคลเชนวานั้นร่วมรับผิดชอบในหนี้ที่นิติบุคคลมีตอผู้บริโภคได้ด้วย เว้นแต่ผู้นั้นจะพิสูจน์ได้วาตนมิได้มีสวนรูเห็น ในการกระทำดังกล่าว หรือในกรณีของผู้รับมอบทรัพย์สินนั้นจากนิติบุคคลจะต้องพิสูจน์ได้วาตนได้รับ ทรัพยสินมาโดยสุจริตและเสียคาตอบแทน ผู้รับมอบทรัพย์สินจากนิติบุคคลตามวรรคหนึ่งให ร่วมรับผิดไม่เกินทรัพยสินที่ผู้นั้นได้รับจาก นิติบุคคลนั้น”
มาตรา 44 นี้บัญญัติให้อำนาจศาลเรียกกรรมการหรือผู้มีอำนาจควบคุมบริษัทมาร่วมรับผิดชอบหนี้ได้ แต่มีเงื่อนไขสำคัญคือ ต้องปรากฏข้อเท็จจริงว่า นิติบุคคลดังกล่าวถูกจัดตั้งขึ้นหรือดำเนินการโดยไม่สุจริต หรือมีพฤติการณ์ฉ้อฉลหลอกลวงผู้บริโภค
ในคดีนี้ ศาลฎีกาพิจารณาข้อเท็จจริงแล้วพบว่า ความเสียหายของถนนเป็นเพียงรอยแตกร้าวที่ผิวหน้า ไม่ใช่การทรุดตัวจนใช้งานไม่ได้ และที่สำคัญคือ เมื่อลูกบ้านแจ้งปัญหา บริษัทก็ได้เข้ามาซ่อมแซมให้ตามที่แจ้ง และนิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรรก็ได้ตรวจรับงานซ่อมแล้ว อีกทั้งบริษัทยังเคยเสนอจะปูยางแอสฟัลต์ทับให้ด้วย
พฤติการณ์เช่นนี้แสดงว่าบริษัทไม่ได้เพิกเฉยหรือละเลย จึงถือว่าบริษัท ประกอบธุรกิจโดยสุจริต ไม่ได้มีพฤติการณ์ฉ้อฉลหรือตั้งบริษัทมาเพื่อหลอกลวงตามเงื่อนไขของ มาตรา 44
ดังนั้น เมื่อบริษัทไม่ได้ทำธุรกิจแบบฉ้อฉล หรือดำเนินการโดยไม่สุจริต กรรมการบริษัทจึงได้รับความคุ้มครอง ไม่ต้องรับผิดชอบหนี้สินของบริษัทเป็นการส่วนตัวตาม พระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พุทธศักราช 2551 มาตรา 44 ศาลฎีกาจึงพิพากษายกฟ้องกรรมการทั้งสองคน โจทก์ต้องไปว่ากล่าวเอาทรัพย์สินจากกองล้มละลายของบริษัทเท่านั้น