#42 De groeipijnen van moederen

Ik vind het écht oprecht moeilijk, dat (honden)ouderschap! De instagram-life-stories zijn niet aan mij besteed en elke avond na 20u denk ik, yes, dat hebben we weer gehaald... om dan 's ochtends om 7u wakker gemaakt te worden door mijn wekker, het geblaf van mijn hond Mina, die het echt tijd vindt me terug te zien! En nee, papa is niet voldoende... terwijl ik me nog eens omdraai, geniet van de knusheid en warmte van mijn lakens, mijn kindjes nog door middel van aangeleerd gedrag in hun bedjes blijven en ik mijn man hoor vertrekken, is ze daar opnieuw, want mama is nog steeds niet beneden!

Sinds 2011 kreeg ik voor het eerst de volle verantwoordelijkheid over een hond, daarna 2, daarna 3... en sinds 2020-2021 ook over mijn kindjes. Die verantwoordelijkheid wordt soms gedragen en gedeeld én toch werk ik bijna dagelijks op auto-piloot. Een beetje een rouwproces omdat de zeldzame dagen zonder me doen herinneren aan iemand wie ik was, nooit meer zal zijn, want ik groei, doorheen de groeipijnen, als moeder, als ouder naar een vrouw die zich heruitvindt en herontdekt. Een nieuwe balans vinden waarvan ik zeker ben dat heel veel mensen dezelfde zoektocht lopen.