کابل ویران | استاد امیر محمد | 0029 |

این آهنگِ جان‌گداز را زنده‌یاد استاد "امیر محمد" در سوگِ کابلِ ویران در دهه‌ی هفتاد هجری‌-خورشیدی خوانده بود؛ روزگاری که کابل در آتشِ جنگ‌های تنظیمی می‌سوخت و دودش به‌هوا بلند شده بود؛ دهه‌ای که قحط‌سالی کابلی‌ها آغاز شد و آن‌هایی که زنده ماندند، از ناگزیری رختِ سفر بستند و خانه و کاشانه‌ی شان را رها کردند....

• نمی‌دانم پاسخِ این مویه‌های جان‌سوز را که خواهد داد؟ شاید روزِ بازخواست فرا رسد؛ روزی که عدالتِ واقعی در این سرزمین تامین شود.

• چیزی را که من به‌مثابه‌ی یک ویژه‌گی در هنرمندان "خرابات" به‌روشنی دریافته‌ام، احساس افغانستان‌شمول بودنِ آن‌هاست؛ برعکسِ برخی از آوازخوانان که سخت محله‌گرا و قوم‌گرا اند.

اما برای خراباتیان افزون بر پایتخت، ننگرهار، لوگر، قندهار، بدخشان، پنجشیر، هرات، سمنگان، بلخ و خلاصه کُلِ افعانستان وطن بود.

• با آن‌که این جماعت (خراباتیان) یک عُمر برای خوش‌نودی مردم کار کردند؛ اما به‌‌نام‌های "خراباتی" و "سازنده" توهین شدند؛ ولی یک‌روز از کسی، نهادی یا رژیمی گلایه نکردند و تمام دردِ شان را به‌تنهایی قورت کردند، لب‌خند زدند و صمیمانه به‌ما گفتند:
"بادار جان، امر کو، ما در خدمتیم!"

نویسنده: #جاوید_فرهاد
#استاد_امیر_محمد | #هنرمندان #افغانستان
‏PN174 | A02 | AFG.ARTIST\FBP