Скачать или смотреть Tehran 2023 / Gisha street walking tour /Persian new year/Nowruz /برجچ میلاد - کوی نصر - خیابان گیشا

PLEASE FOLLOW ME ON INSTAGRAM :
🔴   / zolfaghari_shahab  
TEHRAN 2022 walking on Gisha street

🔷Timestamps Chapters :
00:00 Gisha street
18:30 Milad tower

Gisha (Persian language: گیشا, also called Kuy-e Nasr کوی نصر), originally Kisha (from the names of its two founders, Keynejad and Shapourian), is a neighborhood in Tehran, Iran. The neighborhood was known as a center for youth recreation, shopping, and dating. Gisha is home to the marketplace Bazzar e Nasr (بازار نصر). The Iranian Bank of Agriculture is also headquartered in Gisha.
Haft-Seen also spelled as Haft Sīn (Persian: هفت‌سین‎‎, the seven seen's) is a tabletop (sofreh) arrangement of seven symbolic items traditionally displayed at Nowruz, the Persian new year. The haft-seen table includes seven items all starting with the letter Seen (letter s) (fa) (س) in the Persian alphabet.

The Haft-Seen table items
Sabzeh (سبزه) – wheat, barley, mung bean or lentil sprouts growing in a dish - symbolizing rebirth
Samanu (سمنو) – sweet pudding made from wheat germ – symbolizing affluence
Senjed (سنجد) – dried oleaster Wild Olive fruit – symbolizing love
Seer (سیر) – garlic – symbolizing the medicine and health
Seeb (سیب) – apple – symbolizing beauty
Somāq (سماق) – sumac fruit – symbolizing (the color of) sunrise
Serkeh (سرکه) – vinegar – symbolizing old-age and patience
The following items may also appear on the Haft-Seen table as ornaments or for the sake of completeness. Although some of these items are Persian symbols, they are not the main part of the traditional Haft-Seen.

The holy book
Divan-e Hafez, a Persian poetry book
a mirror
a goldfish in a bowl represents life and the end of astral year-picas (Goldfish is originally a symbol of Chinese new year)
a low brazier full of fire
a lamp
sprays of cypress or pine
pomegranates
painted eggs
coins as a symbol of wealth
candles for each member of the family
a bowl of water wheat or bread
هفت‌سین
هفت‌سین سفرهای است که ایرانیان و پارسی زبانان هنگام نوروز می‌آرایند. این سفره روی زمین یا روی خوان پایه گذاشته می‌شود. هم وندان خانواده در زمان گردش سال در کنار سفره هفت‌سین می‌نشینند. دسته‌ای نیز سفره را تا سیزده روز پس از نوروز نگه می‌دارند و در پایان این چرخه، در روز سیزده نوروز، سبزه را به آب می‌سپارند.
سفره هفت‌سین ویژه نوروز نیست و گروهی این سفره یا مانندش را برای جشن زناشویی یا شب چله آماده می‌کنند.

به گفته دانشنامه ایرانیکا، مردمان دیگری که با ایرانیان فرهنگ و آیین‌های میان وند دارند (مانند افغان‌ها، تاجیک‌ها، و ارمنی‌ها) این سفره را می‌چینند و این سفره حتی میان کردها و آذری‌ها (که هر دو از نگاهبانان آیین‌های باستانی ایرانی بوده‌اند) نیز همه گیر نبوده است، هر چند به تازگی سفره هفت‌سین در میان زرتشتیان شهرنشین فراگیر شده است.

تاریخچه هفت سین
بنا بر اطلاعات دانشنامهٔ ایرانیکا تاریخچهٔ این رسم مبهم است و «هفت‌سین» احتمالاً رسم کهنی نیست. در یک دوبیتی که به طور واضحی معاصر است ریشه این سنت را از زمان کیانیان و در اصل به صورت هفت شین بیان می‌کند

(«روز نوروز در زمان کیان/می‌نهادند مردم ایران/شهد و شیر و شراب و شکر ناب/شمع و شمشاد و شایه اندر خوان»).

ایدهٔ «هفت شین» توسط بعضی ایرانیان پشتیبانی می‌شود که از جمله می‌گویند شراب به دلیل باورهای اسلامی‌تر، جایش را به سرکه داده است و هفت شین به هفت سین تبدیل شده‌است.

ولی جدا از یک مورد اشارهٔ مبهم و مشکوک به این سفره در منبعی منتسب به دورهٔ صفوی، از هفت‌سین حتی در نوشته‌های مورخین و سیاحان قرن نوزدهم میلادی هم اثر چندانی نیست. تنها هاینریش بروگش که در ۱۸۶۰ میلادی از تهران بازدید کرده است، می‌نویسد که ایرانیان برای نوروز گلهایی می‌کاشتند که نامشان با سین آغاز می‌شده است.

اما از طرف دیگر، اگر عناصر دیگر سفره را هم در نظر بگیریم، می‌توان آسان‌تر سفرهٔ نوروزی را (منهای «هفت» ش و «سین» ش) به سنت‌ها و باورهای ایرانی متصل کرد. امشاسپندان و نمادهایشان در این سفره حضور دارند (شیر به نشانهٔ وهومن، سپند و بیدمشک به نشانهٔ سپندارمذ، ظرف آب و سمنو به نشانهٔ آناهیتا، و ...). مثلاً سمنو را که تقویت کنندهٔ قوای جنسی شمرده می‌شده تنها به این دلیل نباید نشانهٔ آناهیتا دانست، بلکه می‌توان به این نکات نیز توجه کرد که در مراسم آیینی تهیهٔ سمنوی نوروزی، فقط زنان باید حضور داشته باشند و مردان راهی به آن ندارند. یا این که در تغییرات جدیدتر آیین سمنوپزان، سمنو به فاطمهٔ زهرا تقدیم می‌شود که نه تنها جایگزین ایزدبانوهای زن در آیین‌های شیعی است، بلکه حتی در نام («زهرا») به سیارهٔ ناهید که نماد دیگری از آناهیتاست اشاره دارد.

دیگر این که در آیین نوروزی ساسانیان، عدد «هفت» اهمیت داشته است. مثلاً در کتاب المحاسن و الاضداد (به عربی، منسوب به جاحظ)، آمده است که ساسانیان در نوروز هفت دانه را بر هفت ستون می‌کاشتند یا نانی می‌پختند از هفت غلهٔ مختلف؛ ولی «هفت‌سین» را پدیدهٔ پیوسته‌ای بازمانده از دوران پیش از اسلام دانستن، در حالی که اشاره‌ای به آن در دوران اسلامی (چه در میان فارس‌ها و مسلمانان و چه در میان کردها و زرتشتیان) تا قرن بیستم میلادی باقی نیست، ادعایی بی‌مدرک است.

در مجموع، هرچند عناصر سفرهٔ نوروزی، باستانی و معنادار هستند و ریشه در سنت‌های ایرانی دارند، مشخصاً ایدهٔ «هفت» جزء آغازشونده با «سین»، جدید است و احتمالاً در قرن بیستم میلادی به کمک رسانه‌های جمعی پا گرفته و فراگیر شده‌است.