თებერვალია -
ფოთოლცვენის ბოლო ვენდეტა,
სეზონთა ჭიდილს გასარკვევი დარჩა ავ-კარგი.
გაგიშვი...
რადგან, შემიყვარდი ისე ზედმეტად,
რომ საკუთარი პიროვნება სადღაც დავკარგე.
დღეებს ვაწებებ ერთმანეთზე როგორც მარჯანებს,
მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ ყოველ დღე ვსვამ და ვეწევი.
ვიცი რომ ყველას დააჯერებ როგორ გტანჯავდი,
მაგრამ ძილის წინ საკუთარ თავს ვერ გაექცევი...
ადგები, ყველას გაუღიმებ ძალით, წვალებით,
რაც ცოტა ხნის წინ გახარებდა, ვეღარ გავსებენ,
დღეები როგორც უსახლკარო მაწანწალები,
შენს აივანზე ზომბებივით მილასლასებენ...
გამოგიტყდები,
ტკივილია ჩვენთვის შექმნილი,
წყენა,
სიბრაზე, ცოტა ბოღმა, ცოტა მიქარვა
და
ბედის ქურდი კალენდარი თარიღშეშლილი,
უერთმანეთოდ გატარებულ დღეებს იპარავს...
გახსოვს ბოლო დღე?!
ბინდი იწვა ჩვენ ორს შუაში,
და
ერთმანეთის სიცივისგან ისე გავცივდით,
რომ ლამპიონიც თავდახრილი იდგა ქუჩაში
ომწაგებული, უსამშობლო ჯარისკაცივით...
დადგება მარტიც - გაზაფხულის დემო-ვერსია,
მოკვდება სხვისგან იმედები ან ჩემს მიერვე,
თუ ახლა ტყვიას, მკერდის გავლით, გულში მესვრიან,
სისხლი კი არა, დამეღვრება სიცარიელე...
რადგან ჩემს წარსულს მუდამ სდევდა ტანჯვა კატორღის,
ალბათ ბედია, ან ტიტული, ანაც წოდება,
რომ როგორც რომის უძლეველი იმპერატორი
ვიგებდი ბრძოლებს,
ყველგან გარდა გულისწორებთან...
მაგრამ ჩერდება,
დრო ჩერდება სადღაც იმ ფაქტთან,
როცა გირეკავს ტელეფონი ხველებ-ხველებით
და გაიგებ, რომ საყვარელი ქალი იმ ტაქსს ჰგავს,
რომელსაც არ ჰყავს მხოლოდ ერთი მომხმარებელი.
გარეთ ქარიაა,
ავდარია, შიგნით მკვდარია,
ნერვიულობენ ღია კარში თეთრი ფარდები,
ერთი სამყაროს აღსასრული შენი ბრალია
"და ვაი იმას, ვისაც ერთხელ შეუყვარდები!"
დახეტიალობს ჩემი სული როგორც ბიტნიკი.
მაძლევდი ტყუილს, როგორც წამალს, როგორც პლაცებოს
და ანაფორაგადაცმული ათეისტივით,
მიმტკიცებდი რომ სიყვარულის ღმერთი არსებობს.
ნაღალატევის სინდისივით ჩაქრა და ოხრავს
ფანჯრის რაფასთან დანთებული ჩემი კანდელი,
და ღმერთო ჩემო,
ჩემი რომ ხარ, იმისიც ხომ ხარ?
რა იქნებოდა აგეცდინა ეს განსაცდელი...
Информация по комментариям в разработке