نیم نگاه : قسمت دهم | هومن سیدی : اعترافات یک ذهن خطرناک

نیم نگاه : قسمت دهم | هومن سیدی : اعترافات یک ذهن خطرناک

هومن سیدی در آذرماه سال 1359 در رشت به دنیا اومد. این بازیگر، کارگردان، فیلمنامه نویس و تدوینگر که حالا در عین جوانی، بسیار با تجربه به نظر میرسه، با "یک تکه نان" کمال تبریزی به سینمای ایران معرفی شد و با بازی در نقش عبدالرضا در فیلم"چهارشنبه سوری" مسیرش را ادامه داد. نقشی کوتاه که به خاطر اهمیت این فیلم تحسین شده در کارنامه ی اصغر فرهادی، جالب توجه و دارای اهمیته. سیدی با بازی در "پابرهنه در بهشت" نخستین ساخته ی سینمایی بهرام توکلی، بیش از پیش دیده شد و نامزد تندیس بهترین بازیگر نقش اول مرد در جشن خانه سینما شد.
سیدی با بازی در سریال "راه بی پایان" فرصتی به دست آورد تا مخاطبان بیشتری با نام و چهره اش آشنا شوند. سریالی پرمخاطب که علاوه بر مخاطبان معمول تلویزیونی، مورد توجه منتقدان سینمایی هم قرار گرفت. سیدی اما خودش رو محدود به دنیای بازیگری نکرد و خیلی زود وارد جرگه ی کارگردانان سینمای ایران شد. "آفریقا" اولین ساخته ی او بود که سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی بخش سینما ویدئو رو از جشنواره فیلم فجر دریافت کرد. سیدی با "آفریقا"، ضمن بازی گرفتن از شهاب حسینی و جواد عزتی، بازیگری رو به سینمای ایران معرفی کرد که حالا از بهترین های این سینما محسوب میشه. امیر جدیدی که در واقع مربی تنیس هومن سیدی بود، توسط اون برای بازی در نقش جوانی بزهکار در "آفریقا" انتخاب شد و توانست استعداد و شایستگی هاشو به خوبی نشون بده.
جدیدی در "سیزده" دومین فیلم سیدی نیز حضور داشت و بخاطر بازی در این فیلم و فیلم "پایان خدمت"، دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش اول مرد در بخش فیلم های اول رو به دست آورد. "سیزده" که سیدی رو هم صاحب جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره فیلم فجر کرد، فیلمی ست درباره ی نوجوانی که در آستانه ی بلوغ، به آدم های بیرون از خانه پناه میبره و درگیر حاشیه هایی میشه...
"اعترافات ذهن خطرناک من" سومین ساخته سیدی است که فیلمی متفاوت در مقیاس سینمای ایران محسوب میشه.. فیلمی درباره مردی که دچار توهم شده و اتفاقات گذشته به یادش نمیاد. ساختار بصری جذاب، قصه ی نه چندان سر راست و بازی دیدنی سیامک صفری از جمله امتیازات فیلمه...
"من دیه گو مارادونا هستم" فیلم پر بازیگر و پر هیاهوی بهرام توکلی، سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل جشنواره فجر رو نصیب سیدی کرد. نقشی که سیدی درباره اش چنین گفت: "من معتقدم بابک "من دیه گو مارادونا هستم" کاملاً واکنش بیرونی و برون ریزی داره و این شاید تنها نقشی باشه که من تاکنون با این ویژگی بازی کرده ام و به همین دلیل هیچ شباهتی ما بین آن با نقش های دیگر خود نمی بینم."
"خشم و هیاهو" فیلم بعدی هومن سیدی در مقام کارگردان بود. فیلمی که به خاطر شباهت قصه اش با قصه شهلا جاهد مورد توجه قرار گرفت و باز هم جایزه ویژه هیئت داوران فجر رو نصیب سیدی کرد.
"مغزهای کوچک زنگ زده" رو شاید بتوان مهم ترین و ستایش شده ترین اثر هومن سیدی تا اینجای کار دانست. فیلمی با بازی نوید محمدزاده و فرهاد اصلانی که چهار سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر رو تصاحب کرد. فیلمی واقع گرایانه از سینمای اجتماعی ایران که نشون داد سیدی با اتکا به دانش سینمایی و شناخت دقیق اش از مناسبات طبقه فرودست جامعه، میتونه به افق های بلندتری دست پیدا کنه...
هومن سیدی زمانی درباره همکاری با کارگردانان در زمانی که قراره به عنوان یک بازیگر جلوی دوربین بره، گفته بود: "تلاش می کنم وقتی که قراره به عنوان یک بازیگر در فیلمی حضور داشته باشم، شبیه یه خمیر باشم و بیشتر به حرفهای کارگردان گوش کنم. قطعاً کارگردانی به بازیگری هم کمک میکنه. چرا که با این فضا بیشتر احساس نزدیکی می کنید. البته چون خودم تجربه کارگردانی داشته ام، این حس رو دارم که چقدر ارتباط برقرار کردن با بازیگر سخت است. اما سعی می کنم خودم رو منعطف نشان دهم." شاید یکی از دلایل موفقیت سیدی را باید در همین انعطاف پذیری او جستجو کرد. هنرمندی که از معدود کسانی ست که هم در دنیای بازیگری درخشیده و هم نشان داده که در زمینه ی فیلمنامه نویسی و البته کارگردانی، حرف های بسیاری برای گفتن داره!