ბუ & კატო ვერხვიაშვილი - მოხეტიალე სული / bu & kato verxviashvili - moxetiale suli

ხმის რეჟისორი - ჭოტი ზაზა

ტექსტი

სანისლეთში აჩრდილების მონაყოლმა ამბადა
ლირიული სიუჟეტი სერიებად დაბადა
მოტაცებულ საწმისისა მატყლი გაალაბადა
იადონის ხმით გალექსა არწივების ბალადა

კვამლიანი ცა რომ მოჩანს საფლავების ალია
კომედიას სულ რომ ახლავს დრამატული არია
თამაშშია ბედისწერის კარებღია გალია
ქვევრმა სისხლის ბოლო წვეთი ჩემს მაგივრად დალია

მარტოხელა მგლის ნაცვლად კი გავიარე თაღები
გალაქტიკა მონაქსოვი შემხვდა ყაისნაღები
რაც ფუნჯებად გარდამექმნა რითაც ვხატე ბაღები
რითაც სულის უსასრულო გაჩნდა იალაღები

მადლიერი მწუხრით ფეთქავს წუთი იმ საღამოსი
თეთრსა ყვავსა რომ ჩამაცვეს შავი ბერის სამოსი
ვხეტიალობთ ტყე-ღრე მე და ის გლახუნა სალოსი
ვინაც სივრცე მიწილადა თავის სამოსახლოსი

ჟამი აჟღერს მის გემოზე გადაწყობილ როიალს
ის არ აცდის კლავიშს დიდ ხანს უმოქმედოდ გორიალს
ცრემლს იმედით შეუმშრალებს მიწა დედას მგლოვიარს
დრო კი ახალ წამს ააფრენს ყორღანებზე გნოლიანს...

და რომ იყოს მეტად თბილი სიტყვა ვიდრე მახვილი
რომ აჭამოს ადამს ევამ ვაშლის ნაცვლად სხვა ხილი
აბელს ნატვრას უსრულებდეს რომ კაენის მარხილი
მრავალხმოვან სიყვარულით ერთხმად შემოძახილი...

ეჰეჰეი გრძნობის ექო შორით მელოდიური
ოცდა თორმეტ მილიარდი მოლეკულას დღიური
ვარსკვლავთ ღიმილს მთვარის ფილტვიტ შრე ისუნთქავს მზიური
რომანსეროს ეგზოტიკურ განცდით ჰარმონიული

ჩემი ციცინათელებით ღამის ტრფობის ციალო
მინდა ღრუბლებს ლილიების ფრთებად შეეშრიალო
გზა გაწმინდე მიწის კვამლო ზეცად უნდა იალო
დარჩენილა რადგან კიდევ ბევრი სახეტიალო...


მის: სული რომ ღრუბლებში დაქრის
ალბათ სიყვარულს ეძებს
ქნართა სიმების დაკვრის
გარეშე ვეღარსად ძლებს
მას სად აღარ უვლია
მოხეტიალე სულია


რაც დრო გადის ვემსგავსები ტყე-ღრე მოხეტიალეს
იქ ვარ სადაც ბუნების ხმა ვნებას ააშრიალებს

მივსეირნობ მე ფეხდაფეხ კვალს მივყვები მთვარისა
გზას მინათებს იდუმალ გზას შუქი მისი თვალისა

თან მომყვება მოგონების ყველა ველი ნაპრალი
უაზრობით რაც სივრცეში იყო შემონაპარი

როგორ მინდა შორ ოცნების ვარსკვლავურო ციალო
ჩემთან ერთად თბილ ჰანგებით მუდამ იხეტიალო

ტკბილ ხმებში გვაქვს ჩვენ ნამღერი ბევრის საგალობელი
შენი სხივი ამ ლექსივით არის ჩაუქრობელი

კიდევ ვივლი მე ბევრს მხოლოდ ერთი ღვინის დოქითა
მზესთან მივალ ბოჰემური უშრეტ სიბობოქრითა

და მას სხივებს მოვაგლიჯავ სამყაროში გავაფრქვევ
არემარეს სიყვარულის ერთ დიდ ოჯახს დავარქმევ

მანამდე კი სანამ ნაზად დედამიწა ტრიალებს
ჩემი სული სამოთხისა კვალზე იხეტიალებს

3

მექანიზმის საათს უნდა ისრით მართვა დროების
მე კი სივრცე მსურს საკუთარ თავთან განმარტოების
რომ ყოველი გრძნობის წამი უსასრულოს მიეცეს
და მელანი ოკეანის სიღრმეებში მიმექცეს
ამიტომაც ძველებურად გულის კარნახს ავყევი
ვაგონს ხიპი მოგზაური აზიისკენ გავყევი..
ჩანს სიოთა ნეტარებით მოსაუბრე ნათება
მრავლის მთქმელი შთაგონებით როგორ მოემართება
ბედისწერულ სიღრმეების გზის მკვლევარი უყურებს
გრძნობის შორი აკლდამიდან მოჩურჩულე შუქურებს
დრომ მოირგო სანისლეთით შეკერილი სამოსი
დაგლახუნობს დღენი მიაქვს ისრის წამით სალოსი
ჟამი მიხვდა ბედნიერად ყოფნა ღარიბულშია
ამ სამყაროს როცა განცდა გრძნობით მდიდარ სულშია
მწვერვალისა მდუმარება წყაროს ფიქრში დატოვებს
სამუდამოდ ათასწლოვან არსში განამარტოვებს
აკლდამისა შრე შუქურებს ფეირვერკად გაისვრის
ისე კოხტად ისე სუფთად ხელსაც კი არ დაისვრის
მის: მას სად აღარ უვლია
მოხეტიალე სულია
ცის უსაზღვრო სივრცეში თეთრი ოკეანეა
ღვთაებრივად კამკამა მთის წყაროსგან ფრქვეული
ეს ხომ გედის გრძნობებით ტბის ძიების მხარეა
კვალს კი ჭვრეტა განაგებს ბილიკმიმონგრეული
გზად ტერენტულ გრაალში ჩაკარგული ზმანებით
კლდეთა შიშის ზარების აჩურჩულდა სამრეკლო
ხიდიც გასავლელია სასიკვდილო ბზარებით
თუმცა ვარსკვლავებისკენ გზაა მუდამ საეკლო
გული მწვერვალთ ბაღებში რაინდულად მიიწევს
ოღონდ რამე იხილოს ოღონდ რამე ახალი
მაძიებელ მწყემს ზეცა ჟინის აკვნით მიირწევს
ულღვებ თოვლად იქნება სულში გადმონახალი
სხვა ფიქრებით დაიწყო სანისლეთის ეპოქა
წუთის გარდაცვალებად წამის დაბადებში
ცვლილებების სურვილით იმის დრო თუ მეყოფა
ფუნჯით გავამუსიკებ ჟამს პოეტურ ნებაში
ისევ გზა და ბილიკი მაუწყებენ შორიდან
თუ როგორი სურვილით მთათა განცდა მღელვარებს
და სულ მოკლე ხანებში თუ თვითონ არ მოვიდა
მაშინ თავად მიუვალ გაუკვალავ მწვერვალებს...
ცრემლია ნადენი ვინ იცის რამდენი
მე და შენ ერთად ვართ თანამოდარდენი
სულის ცვარ–სინამემ ჩამიხრჩო ია მე
თუ სადმე მზე ნახო მეც გადმომიამე
სხივების დალალი რომ იყოს ალალი
ახლოში მიცხადეთ შორნასიზმარალი
იყოს რომ ხარება სულ გულით ტარება
რაც აწმყოს მომავლად ეგრძნობიარება
ეს სიტყვა ამბადა ცის კვნესამ დაბადა
მშფოთვარე საწმისის ფრთით გამინაბადა
ლოცვები ბერული ღვთიურად ბგერული
მსურს ანგელოზების ხმით მიმოფერული
დავეძებ ორეულს ახლოში შორეულს
ვპოულობ სივრეებს ისევ ძილმორეულს,
ამიტომ ამდენი ცრემლია ნადენი
და კვლავაც ერთად ვართ თანამოდარდენი...
დედამიწამ ეკლებიან ბაღნარებში მზარდა
არაფერი დამიტოვა ყვავილების გარდა
თავისი რომ დაასრულა გადაწია ფარდა
ყველაფერი თან წაიღო მტვრიან სცენის გარდა
იქნებ აქეთ მოახედო თუ სადმეა მანდა
მისსა სკივრში არრა დამრჩა სიყვარულის გარდა
ცხელი ქვიშის შორ კუნძულზე რეალობა ჩანდა
რას ვნახავდი მე იქ ახალ ოცნებების გარდა
დედამიწავ უშენობის ცრემლი მომედარდა
თანამგრძნობი არსად არის ისევ სევდის გარდა
შენც ჩემსავით არ იცვლები სულ ესეთი ხარ და
ბევრი გვყავს თან ვიღა დაგვრჩა ერთმანეთის გარდა
და ეს ლექსად უცებ თქმულიც ვიცი გაგეხარდა
რაღა უნდა დაგეტოვა ამ ყველაფრის გარდა...