درشکه چی زمان حکومت

این عکس درست کنار دیوارسفارت انگلیس در خیابان نادری گرفته شده است. به سورچی ها ودرشکه چی ها می گفتند علیشاه آنچنان برافروخته می شدند که درشکه را رها می کردند ودنبال طرف می کردند از پشت درشکه بچه ها از دو فنر بزرگ اصلی که درشکه روی آن سوار بود می گرفتند و آویزان می شدند سورچی با شلاق باریک و بلندش یکی دوتا به اسب می زد و بعد از بالای اتاق درشکه یکی به پشت می زد. وقتی می خورد انگار محل اصابت را می برید و ورم میکرد. شلاق می زدند تا بچه ای که آن پشت آویزان شده بیفتد ...ولی لذت سواری باعث می شد تا سوزش و درد شلاق قابل تحمل باشد. اما وقتی شلاق ها تکرار می شد و درشکه را رها کرده می گریختیم و در حالی که دو کف دست را مثل بلندگو جلو دهان می گرفتیم داد می زدیم علیشاه علیشاه پشت باغشاه ...طاقت و صبر درشکه چی بسر می آمد و درشکه را رها کرده دنبالمان می دوید و گریز بود در کوچه های خاکی تا جایی که علیشاه از نفس می افتاد و جمع کردن انرژی تا سوار شدن مجانی درشکه ای دیگر و شلاق خوردن وگریختنی دیگر
خنک آن قماربازی که بباخت هرچه بودش
بسرش نماند الا هوس قمار دیگر....
و سورچی پیر که او را علیشاه صدا می زدیم تازیانه ها را بین ما واسب پیر قسمت می کرد و ما هر روز با احساس تلخ سوزش تازیانه باز از پشت درشکه آویزان می شدیم هرچند گریزی از شلاق نبود و باز تازیانه بود و ما تا اینکه قد کشیدیم وروزگار گذشت و...یادش بخیر