‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍رضا قطبی: بالا و پایین نردبان سرنوشت

صحنه: سالن ناهارخوری دانشگاه پهلوی شیراز. یک تکنسین جوان با بلو جین و تی‌شرت روی یک نردبان می‌کوشد تا دستگاه تهویه را تعمیر کند. همین که متوجه ورود گروهی از خبرنگاران و عکاسان می‌شود، از نردبان پایین می‌آید، دستش را به سوی تازه‌واردان دراز می‌کند و خود را معرفی می‌کند: رضا قطبی.
این نخستین بار بود که رضا قطبی، در آن زمان مبتکر و مدیر اولین جشن هنر شیراز و تخت جمشید، را ملاقات می‌کردم. توضیح می‌دهد: مهمانان جشن کم‌کم می‌آیند و همه چیز باید آماده باشد. متواضع، خوشرو و بی‌دنگ‌وفنگ. این صفات که در آن زمان به ذهنم آمد، در ۱۰ سال دوستی پس از آن روز بارها توجیه شد.
در طی آن ۱۰ سال به‌عنوان روزنامه‌نگار و با سفر به سراسر کشور متوجه شدم که یک ایران نو در حال شکل گرفتن است. ایرانی پر از رضا قطبی‌ها، جوانانی که دانشجویان دانسته یا ندانسته عشق به ایران را کیش قرار داده بودند و بر اساس آن می‌کوشیدند تا بهترین‌های جهان امروز را برای میهن خود فراهم آورند.