الهام رضایی از جبر حافظ غزلی می خواند

ازجمله گفتگوهای دایم در مورد حافظ نکته ی جبری یا اختیاری‌بودن وی است.حافظ معتقد است در امور شر مجبور نیست ولی در رفتن راه خیر که همانا مقیم میخانه شدن ویا حرف حقیقت زدن مجبور است و این جبر شیرین را داده ی الهی می داند.


بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم

که من دلشده این ره نه به خود می‌پویم

در پس آینه طوطی صفتم داشته‌اند

آن چه استاد ازل گفت بگو می‌گویم

من اگر خارم و گر گل چمن آرایی هست

که از آن دست که او می‌کشدم می‌رویم

دوستان عیب من بی‌دل حیران مکنید

گوهری دارم و صاحب نظری می‌جویم

گر چه با دلق ملمع می گلگون عیب است

مکنم عیب کز او رنگ ریا می‌شویم

خنده و گریه عشاق ز جایی دگر است

می‌سرایم به شب و وقت سحر می‌مویم

حافظم گفت که خاک در میخانه مبوی

گو مکن عیب که من مشک ختن می‌بویم