Zaailingen verspenen en afharden, MOES de TUIN in #10

En dan ben je weken aan het zorgen geweest. 🌱💚 De juiste zaai- en stekgrond, de juiste temperatuur. Genoeg water maar ook weer niet te veel. Voldoende licht. Je hebt rustig afgewacht tot de zaden tekenen gaven van ontkieming. Hun kopjes kwamen langzaam net boven de grond en dat gaf een al reden tot een klein feestje. 🎉 Yes!! Opgelucht konden we ademen; ze komen op! Daarna groeiden ze door. Je blijft zorgen. Watergeven, monitoren. Gaat het goed? Langzamerhand gingen ze steeds wat langer naar buiten. Even in de warme zon. Eerst een paar uur, toen een hele dag en dan in zijn geheel. En maar iedere keer even checken. Gaat het nog steeds goed? Hoe zien ze eruit? Hebben ze genoeg water? Staan ze niet te koud, niet te warm? Worden ze niet opgegeten? Zijn ze voldoende afgehard? 🌞🌧️👀🌡️🐌

En dan komt het toch ineens echt op het punt dat we ze in de aarde de ruimte moeten gaan geven. Echt ingraven, watergeven, misschien wat vliesdoek ter bescherming en dan loslaten…. Anders stagneert de groei en blijven ze klein en oogsten we ZERO. 😢 Het voelt alsof je je kind voor het eerst naar school brengt. We hebben het hier toch echt over peultjes ja!!! 😂 Wel even erbij blijven en ons zeker niet te veel laten emotioneren door eenvoudige plantjes. Toch? 🌱🏫😜

En toch, dit hoort er allemaal bij. Als je het aangaat dat tuinieren met moes zal je wel eens teleurgesteld worden. Wat?? Zwaar gefrustreerd zelfs. Ga maar na. Word je wakker, op een prachtige lentedag, je loopt de tuin in, nog lekker vroeg en helemaal happy en ja hoor. Je zorgvuldig opgekweekte courgette, met weken van liefde, tijd en aandacht, tot bijna aan de grond weggemaaid door van die stink slakken. 🐌😡 Nou blijf dan maar eens kalm en gezellig. 😅

En toch wil je vertrouwen. Zoals in het hele leven. We weten niet wat komt. Wat er om de hoek te wachten gaat. Als we de ruimte niet nemen, ons niet kwetsbaar durven op te stellen en risico’s nemen blijven we klein en bekrompen. Kunnen we zelfs verbitterd worden en verschrompel. Leef! In volle potentie. En ga het vol vertrouwen tegemoet. Tegenslagen horen erbij. Mochten alle peultjes toch opgegeten worden? In het allerergste geval. Nou, dan maar opnieuw zaaien. Met opgeheven hoofd. Moed houden. Courgette weggevreten. Tja jammer dan 😔. Even treuren en weer verder en er stiekem een kopen in het tuincentrum 😉. Tuinieren gaat over leven en over dood 💀. Zo zwaar als je het zelf wil maken. Maar alle componenten zitten erin of je het nu wilt of niet. En dat is ook meteen de meer waarde. Je gaat het aan. Je stelt je kwetsbaar op 😳, en je komt het hele leven erin tegen maar dan op microniveau. Je leert incasseren. Nou ja, je leert hoe het voelt en dan probeer je ermee om te gaan zeg maar 😅. Lijkt wel Psychologie van de koude grond!

Wist je dat “laten komen wat komt en laten gaan wat gaat” mijn levensmotto is 😊. Het is niet altijd zo heel eenvoudig maar het helpt me wel. Het vrijlaten van de uitkomst geeft ruimte om te laten ontstaan wat er mag ontstaan. Zonder verwachtingen. Het geeft vaak vele verassingen en het leeft een stuk lichter. Voor mij dan…

Wist je dat jongeren in sommige inheemse culturen op een Vision Quest werden gestuurd 🤔. Als een soort initiatie naar volwassenheid werden ze dagen en nachten lang de wildernis ingestuurd met zo min mogelijk. Zo leerde ze om op zichzelf te leunen en inzicht te krijgen in wie ze werkelijk zijn. Zonder alle afleidingen en zonder de inmenging van ouders. Vol vertrouwen in zichzelf kwamen ze daarvan terug. Met een nieuwgevonden volwassenheid. Ik vind het prachtig 😍. Mogen we niet veel meer vertrouwen op onze jongeren, dat ze heus wel weten wat wel en niet te doen? 😊