Səməd Vurğun - Qəzəl

Ey könül! Min namə yaz bir gülüzarın eşqinə,
Can evindən seyrə çıx bir xoş güzarın eşqinə.

Hansı rəssamın əlilə canlanır dünya evi?
Hər çəmən min qönçə açmış novbaharın eşqinə!

Gəl, gəl, ey sevdalı bülbül, gəl gəzək gülşənləri,
Sən gülün eşqilə dillən, mən də yarın eşqinə.

Məcnun öz şurilə çox da aləmə səs salmasın,
Hansı namərd can əsirgər bir nigarın eşqinə?

Gün keçir, dövran keçir... Öz hökmünü vermiş zaman;
Ney tutulsun, badə gəlsin ruzigarın eşqinə!

İnsan oğlu can verər pərvanətək atəşlərə
Düz sözün, düz ilqarın, düz etibarın eşqinə!

Vurğunun öz aləmi, öz qəlbi, öz ilhamı var
Mehri-ülfətdən yaranmış bir diyarın eşqinə!

------------------------------------------
Aləmin seyrinə gəl, gör nə gözəl fitrəti var,
Hər gülün,hər çiçəyin öz adı var, surəti var.

Qulaq as bülbülün avazına,sevda dəmidir,
O çəmən güllərinin bir-birinə ülfəti var.

Sığmaz idrakə bu dünya evinin sirrləri,
Varlığın hüsnü-əzəldən nə böyük qüdrəti var.

Dolaşıb aləmi Loğman kimi məna gəzirəm,
Çünki mənali keçən günlərin ülviyyəti var.

Ay da, ulduz da, günəş də yerə həsrətlə baxır,
Hər bəşər qəlbinin öz məclisi, öz söhbəti var.

Məni yelkən kimi qərq etsə də dəryada zaman,
Vurğun öldü deməyin, bir əbədi sənəti var.