O studiach i studiowaniu

Październik to miesiąc wszystkich studentów. Tych dawnych i tych obecnych, którzy wraz z rozpoczęciem nowego roku akademickiego znów przejmują władzę na ulicach, w stołówkach, akademikach czy bibliotekach. W latach 60. XX wieku Agnieszka Osiecka nazwała ich OKULARNIKAMI. W tekście tej piosenki tytułowi inteligenci "wiążą koniec z końcem za te polskie dwa tysiące". Choć w oryginalnej wersji fraza utworu brzmiała: "potem żyją na wsi, w mieście za te polskie tysiąc dwieście". Cenzura uznała wówczas, że ta kwota jest jednak zbyt niska...
Na szczęście najlepsi studenci, czyli wymiatacze do dziś mogą liczyć na stypę, stypuchę, czy biedę-cebulę, czyli stypendium. Wciąż boją się sesji, która bywa przez nich nazywana apokalipsą, Armagedonem, czasem zagłady, Mordorem czy igrzyskami śmierci. Kombajn, kolos, lub koło to dla studentów kolokwium. A kampania wrześniowa to nic innego jak egzaminy poprawkowe. Akademik to dom studencki, inaczej DeEs, lub hotel, a nielegalny mieszkaniec tegoż hotelu to walet. Po laborkach każdy walet, wolny słuchacz, lub wieczny student bierze pod pachę cegłę (czyli podręcznik, lub encyklopedię, którą musi zakuć, zdać, zapomnieć a potem zapić) i idzie do halinarium (czyli do dziekanatu), lub do mety (czyli do pokoju w akademiku, w którym można kupić alkohol).
Język studencki od lat jest zabawny i bogaty. Na jedno słowo w literackim języku polskim przypada kilka lub kilkanaście określeń tworzonych przez żaków. Bo przecież studia to dla wielu osób najpiękniejszy i najbardziej twórczy czas w życiu!
Jaką rolę w słownictwie studentów odegrała ŁACINA? Jak studia i studenci zostali przedstawieni w naszej literaturze? Jaką rolę w historii polskich studiów odegrała Akademia Krakowska? Kim była Nawojka? Czym WYSROL i jak studenci próbowali rozszyfrować skrót WSP?
Razem z Profesorami wracamy do naszej auli uniwersyteckiej, by powspominać i przekonać nieprzekonanych, że WESOŁE jest życie każdego żaka.