for nonprpfit use.
ტექსტი:
(X2)
ჩემი თვალები
ჩემი თვალები
შენ დაგეძებენ
და ვერ გამჩნევენ,
შენი ტუჩები
შენი ჰანგები
გახსენებებით
არ მიბრალებენ..
ქარები ქრიან ისევ ქალაქში,
ხმამაღლა მოაქვთ ჩუმი ჩურჩული,
დამნაშავეა ალბათ ამაში,
გზა ნაცრისფერი და ცა პირქუში.
შენ, სულ მარტოხარ ადამიანო,
რატომ გგონია შეგიყვარებენ,
და შენ სულ მარტომ უნდა იარო,
მერე რა, სხვები არ იდარდებენ.
იმედებია რომ მაცოცხლებენ,
კვლავ იმედები მიწას მითხრიან,
ნუ სწუხ, რომ წახვალ შეგიყვარებენ,
ქარებმა მითხრეს, აქ რომ იციან.
(მის)
ჩემი თვალები
ჩემი თვალები
შენ დაგეძებენ
და ვერ გამჩნევენ,
შენი ტუჩები
შენი ჰანგები
გახსენებებით
არ მიბრალებენ.(X3)
შეგიყვარდები სწორედ ისევე,
როგორც დაძრწიან თავში ქარები,
შეგიყვარდები ვფიქრობ ისევ მე,
ვფიქრობ და მრჩება მხოლოდ წამები.
დუმილის დღეა, დღეს მერამდენედ,
ისე ვიკვირვებ, ახალი იყოს,
ქაოსს უკვე ვგრძნობ მე წყნარ სიმშვიდედ,
გარედან არ ჩანს სულს როგორ მიპყრობს..
და რაღაც გულში არხევს იალქნებს,
ის სინანულიც ყელში განისლდა,
უმანკოობით ვერას მიაგნებს,
მიხვდა სული და მაწვდის კალმისტარს.
რომ გადმოვწერო, მიზეზი გესლის,
რასაც ვერა გრძნობს ირგვლივ სამყარო,
ყვირილის ბგერა სიჩუმედ მესმის,
"მარტომ როდემდის უნდა იარო".
იმასაც ამბობს ჩემში რომ დაძრწის
ეშმა კი არა ანგელოზია,
დადის და ითვლის აწ განვლილ მანძილს,
გავუათასებ ასე მგონია.
Информация по комментариям в разработке