Скачать или смотреть Blueprint for a Nation (Burma's first Constitution)

The constitution of Burma (1947)

ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံ၏ ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေ (၁၉၄၇)

ဤစာတမ်းသည် ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံ၏ ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေမှ ကောက်နုတ်ချက်များဖြစ်ပြီး၊ ၎င်းအား ၁၉၄၇ ခုနှစ်၊ စက်တင်ဘာလ (၂၄) ရက်နေ့တွင် ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေပြု အစည်းအဝေးမှ အတည်ပြုခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။

အဓိကအချက်များ (Key Points):

၁။ နိုင်ငံတည်ထောင်ခြင်းနှင့် ပန်းတိုင်များ

ပြည်ထောင်စု၏ လူထု (နယ်ခြားဒေသများနှင့် ကရင်နီပြည်နယ်များမှ လူမျိုးများပါဝင်သည်) သည် တန်ခိုးအင်အားနှင့် စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို အခြေခံ၍ အချုပ်အခြာအာဏာပိုင် လွတ်လပ်သော နိုင်ငံတော်ကို ထူထောင်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ထို့ပြင် တရားမျှတမှု၊ လွတ်လပ်မှုနှင့် တန်းတူညီမျှမှုဟူသော ထာဝရမူများကို အခြေခံ၍ လူမှုရေးစနစ်ကို ထိန်းသိမ်းရန်၊ နိုင်ငံသားအားလုံးအတွက် လူမှုရေး၊ စီးပွားရေးနှင့် နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ တရားမျှတမှုတို့ကို အာမခံပေးရန် ရည်ရွယ်သည်။

၂။ အခြေခံအခွင့်အရေးများ (Fundamental Rights)

နိုင်ငံသား အားလုံးသည် မွေးဖွားရာ လူတန်းစား၊ ဘာသာရေး၊ လူမျိုး၊ ကျား/မ ခွဲခြားခြင်းမရှိဘဲ ဥပဒေရှေ့မှောက်တွင် တန်းတူညီမျှကြသည်။ ပုဂ္ဂိုလ်ရေး လွတ်လပ်ခွင့်နှင့် ပိုင်ဆိုင်မှုကို ဥပဒေနှင့်အညီသာ ဆုံးရှုံးစေနိုင်သည်။ နိုင်ငံသားတိုင်းသည် ဥပဒေ၊ အများပြည်သူဆိုင်ရာ စည်းမျဉ်းနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားကို လိုက်နာပြီး မိမိတို့၏ အယူအဆ၊ စကား၊ အသင်းအဖွဲ့ဖွဲ့စည်းခြင်း၊ ငြိမ်းချမ်းစွာ စုဝေးခြင်းနှင့် နေထိုင်ခြင်းတို့ကို လွတ်လပ်စွာ ဖော်ပြနိုင်ခွင့်ရှိသည်။ နိုင်ငံတော်သည် ဗုဒ္ဓဘာသာ၏ အထူးအနေအထားကို အသိအမှတ်ပြုထားပြီး၊ အခြားဘာသာများဖြစ်သည့် ခရစ်ယာန်၊ အစ္စလာမ်၊ ဟိန္ဒူနှင့် အနီရမ်ဘာသာများကိုလည်း အသိအမှတ်ပြုထားသည်။

၃။ နိုင်ငံတော်၏ စီးပွားရေးမူဝါဒနှင့် တာဝန်များ

နိုင်ငံတော်သည် မြေယာအားလုံး၏ အဆုံးစွန် ပိုင်ဆိုင်သူဖြစ်သည်။ ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေပါ ပြဋ္ဌာန်းချက်များနှင့်အညီ မြေယာများကို နိုင်ငံတော်က သိမ်းပိုက်ခြင်း၊ ရွေးနုတ်ခြင်း (redeem) သို့မဟုတ် ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားခြင်းတို့ကို ပြုလုပ်နိုင်သည်။ ပုဂ္ဂလိက မြေယာအများအပြား ပိုင်ဆိုင်မှုကိုလည်း ကန့်သတ်နိုင်သည်။ နိုင်ငံတော်၏ စီးပွားရေးမူဝါဒလမ်းညွှန်ချက်များတွင် အလုပ်လုပ်ပိုင်ခွင့်၊ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပညာရေး၊ မသင်မနေရ မူလတန်းပညာရေးတို့ကို ပြဋ္ဌာန်းခြင်းနှင့် လူမှုရေး တရားမျှတမှုနှင့် အမြတ်ထုတ်မှုအမျိုးမျိုးမှ ကာကွယ်ရန်တို့ကို ထည့်သွင်းထားသည်။

၄။ အုပ်ချုပ်ရေးနှင့် ဥပဒေပြုရေး (President and Parliament)

• သမ္မတ (The President): ပြည်ထောင်စု၏ သမ္မတကို လွှတ်တော်နှစ်ရပ်မှ လျှို့ဝှက်မဲဖြင့် ရွေးချယ်ပြီး ရာထူးသက်တမ်းမှာ ၅ နှစ် ဖြစ်သည်။ သမ္မတသည် ပြည်ထောင်စုအစိုးရ၏ အကြံဉာဏ်ပေါ် မူတည်၍ ၎င်း၏တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ရမည်။ နိုင်ငံတော်ပုန်ကန်မှု သို့မဟုတ် ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေကို ချိုးဖောက်ခြင်းကဲ့သို့သော အခြေအနေများတွင် သမ္မတကို စွဲချက်တင် (impeach) နိုင်သည်။

• ပြည်ထောင်စုအစိုးရ (Union Government): ဝန်ကြီးချုပ်နှင့် အခြားဝန်ကြီးများ ပါဝင်ပြီး ပြည်သူ့လွှတ်တော် (Chamber of Deputies) အပေါ် စုပေါင်းတာဝန်ယူရသည်။

• လွှတ်တော် (Parliament): ပြည်သူ့လွှတ်တော် (Chamber of Deputies) နှင့် လူမျိုးစုလွှတ်တော် (Chamber of Nationalities) ဟူ၍ လွှတ်တော်နှစ်ရပ်ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ပြည်သူ့လွှတ်တော်သည် လူဦးရေ ၃၀,၀၀၀ လျှင် တစ်ဦးနှုန်းဖြင့် ရွေးချယ်သော အမတ်များ ပါဝင်သည်။

၅။ ပြည်နယ်များ (States) နှင့် ခွဲထွက်ပိုင်ခွင့် (Right of Secession)

ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေသည် ပြည်ထောင်စုအတွင်းရှိ ပြည်နယ်များ (ရှမ်း၊ ကချင်၊ ကရင်၊ ကရင်နီ) နှင့် ချင်းအထူးဒေသ တို့၏ အုပ်ချုပ်ရေးဆိုင်ရာ ပြဋ္ဌာန်းချက်များပါဝင်သည်။ ပြည်နယ်များသည် သတ်မှတ်ထားသော အခြေအနေများအောက်တွင် ပြည်ထောင်စုမှ ခွဲထွက်ပိုင်ခွင့် (Right of Secession) ကို ကျင့်သုံးနိုင်သည်။ ခွဲထွက်လိုပါက သတ်မှတ်ထားသော ကာလအပြီးတွင် ဆန္ဒမဲ ပေးခြင်း (plebiscite) ဖြင့် ဆုံးဖြတ်ရမည်။

၆။ ၁၉၄၇ ခုနှစ် မြန်မာနိုင်ငံ ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေအား ဖျက်သိမ်းခြင်း

၁၉၄၇ ခုနှစ် ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံတော် ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေကို ၁၉၆၂ ခုနှစ်၊ မတ်လ ၂ ရက်နေ့တွင် တပ်မတော်ကာကွယ်ရေးဦးစီးချုပ်ဖြစ်သူ ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေဝင်းက ဦးဆောင်၍ စစ်အာဏာသိမ်းပိုက်ပြီးနောက် ဖျက်သိမ်းခဲ့သည်။ ဤအာဏာသိမ်းမှုသည် နိုင်ငံ၏ ပါလီမန်ဒီမိုကရေစီစနစ်ကို အဆုံးသတ်စေခဲ့ပြီး စစ်အုပ်ချုပ်ရေးကာလ ရှည်ကြာစွာ စတင်ခဲ့သည်။

၁၉၆၂ ခုနှစ်၊ မတ်လ ၂ ရက်နေ့ နံနက်အစောပိုင်းတွင် တပ်မတော်မှ ရန်ကုန်မြို့တော်ရှိ အဓိကအစိုးရအဆောက်အအုံများကို သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် ဝန်ကြီးချုပ် ဦးနု၊ သမ္မတ ဝင်းမောင် အပါအဝင် အစိုးရအဖွဲ့ဝင်များနှင့် နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင်အများအပြားကို ဖမ်းဆီးထိန်းသိမ်းခဲ့သည်။

အာဏာသိမ်းပြီးနောက် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနေဝင်းသည် ပြည်ထောင်စု တော်လှန်ရေးကောင်စီ ကို ဖွဲ့စည်းခဲ့ပြီး ဥပဒေပြုရေး၊ အုပ်ချုပ်ရေးနှင့် တရားစီရင်ရေးအာဏာအားလုံးကို လွှဲပြောင်းရယူခဲ့သည်။ တော်လှန်ရေးကောင်စီသည် ၁၉၄၇ ခုနှစ် ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေသည် နိုင်ငံ၏ နိုင်ငံရေးနှင့် လူမှုရေးပြဿနာများကို ဖြေရှင်းရန် မလုံလောက်တော့ကြောင်း ကြေညာကာ ချက်ချင်းဆိုင်းငံ့ခဲ့သည်။ ထို့နောက် စစ်အစိုးရသည် ဒီကရီများဖြင့် အုပ်ချုပ်ခဲ့ပြီး ၁၉၄၈ ခုနှစ် လွတ်လပ်ရေးရပြီးနောက်ပိုင်း တည်ရှိခဲ့သော ဒီမိုကရေစီအဖွဲ့အစည်းများကို ဖျက်သိမ်းခဲ့သည်။

စစ်တပ်က အာဏာသိမ်းရခြင်း၏ တရားဝင်အကြောင်းပြချက်များမှာ တိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်ပဋိပက္ခများ တိုးပွားလာခြင်းနှင့် နိုင်ငံရေးအတွင်းပိုင်း မညီညွတ်မှုများကြောင့် နိုင်ငံတော်၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ထိန်းသိမ်းရန်နှင့် ပြိုကွဲမည့်အန္တရာယ်မှ ကာကွယ်ရန် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ အရပ်ဘက်အစိုးရသည် ဤစိန်ခေါ်မှုများကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းရန် အင်အားနည်းပြီး ထိရောက်မှုမရှိဟု စစ်ခေါင်းဆောင်များက အကြောင်းပြခဲ့သည်။