ختم آیت الکرسی به هنگام خواب - آیت الله محمدرضا نکونام

کتاب‌های ذکر، مانند داروخانه‌هایی پر از دارو هستند که امروزه هر کسی به آن وارد می‌شود و بدن مراجعه به طبیب و بدون داشتن نسخه، از هر دارو هرچه می‌تواند، مصرف می‌کند. ذکر، نیاز به تخصص و آگاهی دارد. ذکر، هم نیاز به زمینه‌های علمی دارد و هم نیاز به شناخت آثار تکوینی و معنوی آن به صورت تجربی و تأسیس مراکز ذکردرمانی عظیم با بسته‌های مختلف و فراوان ذکر دارد که از هریک، اثری بر می‌آید. باید متخصصی ذکرشناس و زبده تربیت نمود که به تجویز ذکر به صورت علمی و روشمند بپردازد. همان‌طور که بر کار پزشکان و کادر درمانی، نظام‌پزشکی و سازمان بهداشت نظارت می‌شود، دانش ذکر نیز نیازمند تدوین علمی و تربیت متخصصان ذکرشناس با نظارت مربیانی کارآزموده، و به صورت ترجیحی، استادی محبوبی می‌باشد که دانش ذکر را به صورت موهبتی داشته باشد؛ وگرنه شکل امروزی استفاده از ذکرها ـ که هم رمال‌های شیاد بر آن دست گذاشته‌اند و هم برخی از مرشدهای ناآگاه ـ وضعیت نابسامانی را به وجود آورده است که برای متولیان حوزهٔ امنیت کشور، چاره‌ای جز برخورد فیزیکی با آنان نگذاشته است و در این فضای وانفسا، آگاهان نیز ناچار به کناره‌گیری و انزوا می‌باشند؛ گویی چارپای آنان از اول دم نداشته است.
تأسیس مراکز ذکردرمانی، از آن‌رو ضرورت دارد که منشأ برخی بیماری‌های خاص، به هیچ‌وجه امور محسوس مادی و باکتری‌ها و ویروس‌های شناخته‌شده نمی‌باشد و هرچه درمان‌های دانش پزشکی، آن را تحت بررسی قرار دهد، به تشخیص نوع بیماری و منشأ آن موفق نمی‌گردد؛ زیرا عامل آن، امری فرامادی و مربوط به پدیده‌ای در باطن عالم بوده و درمان آن، منحصر به استفاده از ذکر می‌باشد. هم‌چنین برخی از مشکلات روانی که روان‌شناسان و روان‌پزشکان از تشخیص نوع اختلال و درمان آن عاجز می‌باشند، تنها در حیطهٔ ذکردرمانی قرار می‌گیرد؛ اختلالاتی که گاه شکل اجتماعی به خود می‌گیرد و در قالب یک اپیدمی، جامعه‌ای را به خطر می‌اندازد؛ اختلالی اجتماعی که هرچه از راه‌های شناخته‌شدهٔ تجربی استفاده شود، نتیجه‌ای نمی‌دهد؛ درمان‌هایی که گاه یک دورهٔ پنج‌ساله یا یک یا چنددهه زمان می‌برد، تا خاصیت‌نداشتن خود را نشان دهد.
منبع: دانش ذکر
آیت الله العظمی محمدرضا نکونام