พุทธาคมกับไสยเวทย์ เสถียร โพธินันทะ

อาจารย์เสถียร โพธินันทะ ท่านเป็นนักปราชญ์ทางพุทธศาสนา
ผู้ยิ่งใหญ่ทางพุทธศาสนามหายาน ท่านคือตู้พระไตรปิฎกเคลื่อนที่
มีความแตกฉานรู้แจ้งแทงตลอดในพุทธศาสนามหายาน ไม่มีผู้ใดเสมอเหมือน...

ผมก็อยากจะทำความเข้าใจให้ท่านผู้ฟังทราบว่า ในชั้นเดิมทีแท้ๆ เมื่อพระพุทธองค์ตรัสรู้แล้วใหม่ๆ เมื่อบัญญัติประดิษฐานพระพุทธศาสนาขึ้น เรื่องความขลัง เรื่องเวทย์มนตร์อาคมต่างๆ ยังไม่มี ไม่ได้นำบัญญัติเข้ามาในพระศาสนา

ในครั้งพุทธกาลเอง ไม่มีเรื่องของขลัง เรื่องของขลังเรื่องเวทย์มนตร์ไม่มีเลย พระพุทธเจ้าไม่ได้ทรงสั่งสอนให้ถือว่า ความขลังไปอยู่ที่รูปวัตถุ หรืออยู่ที่สิ่งอื่นๆอันเป็นพิธีกรรม แต่ทรงสั่งสอนว่า ความขลังนั้นอยู่ที่กรรมดีกรรมชั่วของบุคคล...

คราวนี้ต่อมา ประชาชนส่วนใหญ่ ซึ่งยังไม่ขึ้นถึงธรรมะชั้นสูงในพุทธศาสนา ยังต้องอาศัยที่พึ่งที่พักพิง ในวัตถุภายนอก เช่นว่า คนที่ยังไม่สามารถที่จะทำ กายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริตได้ หรือไม่ใช่ชนชั้นปัญญาชน ที่จะเข้าถึงธรรมมะอันสุขุมละเอียดอ่อนได้ ก็เป็นธรรมดาอยู่เองก็ต้องแสวงหาที่พึ่งภายนอกกันจ้าละหวั่นกันไปหมด

อันนี้ พระบรมศาสดาก็ทรงเข้าถึงอธิมุตติของปวงสัตว์เหมือนกัน คือเห็นว่า จะยกระดับจิตของทุกคนให้เข้าถึงธรรมะชั้นสูงไม่ได้ เพราะฉะนั้นจึงทรงอนุโลมผ่อนตามอัธยาศัยของสัตว์ อนุโลมผ่อนตามอัธยาศัยของสัตว์ ตอนนี้แหละที่ได้เกิดเรื่องคาถาอาคมขึ้นในพุทธศาสนา แม้ในครั้งพุทธกาลเอง

แต่ว่า คาถาอาคมในพุทธศาสนานั้น แตกต่างจากคาถาอาคมในไสยเวทย์ คือแตกต่างในข้อที่ว่า คาถาอาคมในพุทธศาสนา ล้วนแต่เป็นการอ้างสัจจะ คือ ความจริงที่มีอยู่ คือว่าอ้างสัจจะคือความจริงที่มีอยู่ในพระรัตนตรัย อย่างหนึ่ง อ้างสัจจะคือความจริงที่มีอยู่ในตัวบุคคลนั้นๆ อย่างหนึ่ง

เสถียร โพธินันทะ