Zapora Pilchowicka - cud techniki z początku XX wieku

Zapora Pilchowicka - to najwyższa w Polsce kamienna zapora łukowa.
W chwili oddania do użytku była ona największą zaporą kamienno-betonową w Europie.
Została zbudowana na rzece Bóbr w pobliżu miejscowości Mauer, na terenie ówczesnych Niemiec, a dzisiejszej miejscowości Pilchowice, leżącej w województwie dolnośląskim.
Jej budowa trwała 10 lat i pochłonęła ogromne środki.
Uroczyste otwarcie zapory miało miejsce w 16. listopada 1912 roku. W tej uroczystości uczestniczył cesarz Wilhelm II Hohenzollern.
Jej wysokość wynosi 62 m, długość w koronie 280 m, grubość muru w koronie 7,5 m, a w podstawie – 50 m.
Obecnie stanowi drugą co do wysokości (po Solinie) i drugą pod względem wieku (po zaporze w Leśnej) zaporę wodną w Polsce.

W roku 1913 u podnóża tamy oddano do użytku elektrownię wodną o mocy ok. 7,5 MW. Jak na ówczesne czasy była ona cudem techniki. Zainstalowane w niej hydrozespoły i generatory działają, w większości, do dnia dzisiejszego.

Przed zaporą powstał sztuczny zbiornik, noszący obecnie nazwę Jezioro Pilchowickie. Jego całkowita pojemność wynosi 50.000.000 m3, powierzchnia tafli wody wynosi 240 ha, długość wynosi 6 km, a szerokość 2 km, głębokość przy zaporze 46 m.
Oprócz funkcji retencyjnej jezioro pełni również funkcję rekreacyjną. Jest to znakomite miejsce do wypoczynku, wędkarstwa i uprawiania sportów wodnych.

Zapora wraz z utworzonym zbiornikiem retencyjnym skutecznie chroni przed powodziami.