İlişkide Hep Verici Olmak | Tek Taraflı Çaba | Lütfen İyi Olmaya Çalışma! | Değer Nasıl Kazanılır?

Kanalıma Abone Olmak İçin: https://bit.ly/35MNGLe
Diğer Videolarım İçin: https://l24.im/s0N3

Bir çocuğa sen nasılsın diye sorarsan vereceği cevabı kim belirliyor? Ailesi. Çocuğun kendilik algısı dediğimiz şey çevresindeki önemli diğerleri tarafından belirleniyor. Eğer burada koşullu sevgi olursa, yani çocuk yaptığı ya da yapmadığı bazı şeyler için sevilebildiğini hissederse hayatı boyunca sahte bir kendilik inşa ederek kendini diğerlerinin gözünde “iyi” tutmaya çalışacak. Narsizmin de temeli zaten buradan geliyor. Şimdi koşullu sevgi ortamında büyüyen yavrumuz yetişkin olduğunda da diğerleri tarafından kabul görmek için yoğun bir çaba içerisine girecek. diğerlerine sürekli iyilik yapmaya çalışan çevrenizdeki insanları düşünün. hepsi demiyorum tabi ki ama bazıları diğerleri tarafından sevilebilmek için onların işlerini kolaylaştırıyor. yardım ediyor, onları dinliyor, süpriz yapıyor vs. Çünkü onlara değer verdiğini sanıyor. Aslında değer de veriyor ancak verdiği değer sağlıklı bir insanınkinden farklı. “Seni besliyorum çünkü sevgine ihtiyacım var” manasına gelecek bir ilişki tabi ki koşullu bir ilişki. Yetişkinlerin hayatı koşulsuz sevgi üzerine kurulsun demiyorum. Yetişkinler arası sevginin koşullu olması gerektiğine inanıyorum. Yetişkinler arası ilişki karşılıklı olarak kazanımların olduğu bir ilişki olmak zorundadır.
Ancak işte işler tam da bu noktada sarpasarıyor. Eğer neden iyilik yaptığınızın altında yatan gerçek sebepleri bilmiyorsanız, sana “iyilik” yapıyorum çünkü sana değer veriyorum olarak hissedersiniz. Değer verirsiniz çünkü değere ihtiyacınız var. Ancak karşınızdan o değeri göremediğinizde ne oluyor? Hayal kırıklığı. Hayal kırıklığının yaratacağı öfke de bazen çok ileri boyutlara gelebiliyor. O yüzden bu yazıda anlatmak istediğim şey; karşılık beklenerek yapılan iyilikler öfke doğurabilir. Durun, hemen karşılık beklemeden yapıyorum demeyin. Burayı detaylı şekilde düşünmediğinizde orayı analiz etmediğinizde büyük bir yanılgıya düşebilirsiniz.
Bu sadece insanlara iyilik yapmak kadar basit değil. Onlara saygı göstermeniz, onlara kibar davranmanız gibi gayet medeni gözüken bazı davranışlar bile maalesef altında aynı şekilde muamele görmenin bir beklentisini taşır. O yüzden sizin kadar kibar, saygılı, medeni olmayan insanları gördüğünüzde öfkeleniyorsunuz. Çünkü içinizdeki kırılan benliğiniz “ben enayi miyim, ben sana neden iyi davranıyorum o zaman” diyecek. Medeni, saygılı, kibar olmanın tamamını buraya bağlamıyorum elbet. Bazılarımız da bunu olması gerektiği için yapıyor. Ama apartmandaki komşular rahatsız olmasın, çünkü rahatsız olurlarsa size bir şey söyleyebilirler gizli endişesinden dolayı evde ses yapmamaya özen gösterirken komşunuzun o özeni göstermediğinde öfkeleniyorsunuz. Arkadaşınızın bir işine yardım ederken içinizde yardım etmezsem trip atar, kırılır, küser düşüncesiyle yardım ediyorsanız, sizin de yardıma ihtiyacınız olduğunda onun yardımınıza gelmesini beklersiniz. Yardıma gelmezse ya da gerekli fedakarlığı yapmazsa o zaman içinizden yine aynı çığlığı atacaksınız; enayi miyim ben?
Bu dini inançta da böyledir. Sevap işlemeye çalışmanızın bir sebebi var. Mükafatlandırılma bekliyorsunuz. Ama diyelim ki bir gün aslında o sevap olarak yaptığınız şeylerin herhangi bir geçerliliği olmadığını, yapıp yapmamanız arasında bir fark olmadığını öğrendiğinizde nasıl hissedersiniz. Enayi gibi. Hatta bir adım daha ileri gidelim. “Ben mi dedim sana yap diye? Yapmasaydın. Ben mi istedim?” cümlesi tanıdık geldi mi? Hayallerinizin yıkıldığı, artık öfke bile hissedemediğiniz o anı bir düşünün. İşte o yüzden kimseden bir şey bekleyerek iyilik yapmayın. Beklentili iyilik yapan karşılığını bekler. Alamayan da öfkelenir. O yüzden arkadaşınız bir yere çağırdığında gitmek istemeseniz bile o istiyor diye giderken, kimse rahatsız olmasın diye her seferinde kendinizi zor duruma düşerken bir daha düşünün. Aynısını onun yapmadığı gün ne diyeceksin? Enayi misin sen?