استاد علی حافظی در سوگ بهمن علاءالدین

علی حافظی در سوگ بهمن علاءالدین -
ترجمه:
من در این ولایت غریب هستم و راه به جایی ندارم
هرچه امداد می طلبم، صدایم به جایی نمی رسد
آسمان هم دنیا را ابری و تاریک کرده است
چنان که دیگر هیچ کس کس دیگر را صدا نمی زند
آسمان ابری ست و دنیا را سرد کرده است
من چطور دل خوش باشم در میان کسانی که مثل سنگ هستند
روزگار با گل سرخ به استقبال ما می آید
اما همنشین بدگلی می شود که در کنار ما می نشیند
روزگار چه از من می خواهی که خودم از آن بی خبرم
گویی با نخ های غم تار و پود من را بافته ای!
روزگار از من چه می خواهی مگر نمی دانم
که کرکیت( شانه) غم را به استخوان من می کشی
ای دل ای باور نکن که دنیا خوش شود
اجاق سرد ایل ما دوباره پر از آتش شود
ای داد و بیداد دیدی که با خودم چه کردم
برای خودم چنین روزی را گمان نمی کردم
ای دادو بیداد که دیگر تنها مانده ام
مگر روز قیامت دوباره کنار هم بنشینیم.

متن اصلی:
مو غَریوِ ای وُلاتُم که نَدارُم رَه به جایی
هر چِه اَمداد ازنُم نیرَسِه به جایی
آسِمون اَور گِرِه دُنیانِ کِرد تَنگ
چُونُو که هیچ کینهِ هیچکی نیکُنِه بَنگ
آسمون اَور گِره دُنیانِ کِرد سَرد
مو چِطور دل خوش کُنُم لا ای همه بَرد
روزگار وا گِلِ سُر اِیا نِهامون
هُمدورُنگِ لیشِهِ بِوَنِه به جامون
روزگار چه زُم ایخوی که خوم نَدونُم
بَفتیِه با تالِ غَم تَمدارِ جونم
روزگار چه زُم ایخو مَر خُوم نَدونُم
ایزنی کَر کیتِ غَم به اُستُخونُم
اِی دِل اِی باور مَکُن دنیا خَش اُو بُو
چالِ سَردِ ایلمون پُر زِ تَش اُو بُو
دادُم اِی بیدادُم اِی دیدی چه کِردُم
گِمونِ روزِ چینوُ به خُوم نَکردُم
دادُم اِی بیدادُم اِی مَندُم خُومِ تَک
مَر قیامت بِنِشونِمون کِلِ یَک