Sint Laurenskerktoren, Rotterdam, Nederlands commentaar, in HD

Sint Laurenskerktoren, Rotterdam, Nederlands commentaar, in HD. Abonneer - Subscribe here : https://bit.ly/2NMwb6q Nederlands commentaar. Tekst van https://www.wikipedia.org

De Grote of Sint-Laurenskerk, vaak kortweg Laurenskerk genoemd, is een gotisch kerkgebouw in Rotterdam. Ze is het enige overblijfsel van het middeleeuwse Rotterdamse stadscentrum. De huidige kerk is een kruising tussen een hallenkerk en een kruisbasiliek. In de kerk is in een van de tentoonstellingskapellen nog een knopkapiteel aanwezig van haar voorganger, een tweebeukige hallenkerk zonder koor en toren. De kerk is gewijd aan Laurentius van Rome, de patroon van Rotterdam. Reeds in 1350 was er in Rotterdam een hallen(parochie)kerk zonder toren (gewijd aan Laurentius en Magdalena), op de plaats van het huidige koor van de St. Laurenskerk. In 1412 werd de eerste steen voor het kerkgebouw gelegd, met de toren werd in 1449 begonnen. Aan het einde van de vijftiende eeuw was de kerk voltooid. De toren was toen net zo hoog als de kerk, en werd pas in 1548 met een derde geleding verhoogd. In 1621 werd de toren voorzien van een houten spits naar een ontwerp van Hendrick de Keyser. Door de slechte kwaliteit van het gebruikte hout moest deze spits in 1645 alweer worden afgebroken. In de jaren 1645-1646 werd de toren door Dirc Davidsz. Versijde voor de tweede keer verhoogd, nu naar zijn huidige hoogte. De toren werd daarbij voorzien van een stenen vierde geleding, die in 1650 te zwaar bleek te zijn voor de fundering. De toren werd opnieuw onderheid met 500 grenen masten, de fundering werd verzwaard (zie de breed uiteenlopende torenvoet van rode baksteen tot eerste geleding) en in 1655 stond de toren weer recht. Deze vierde geleding is de enige in Nederland met gotische en barokke elementen en een stenen wijzerplaat met uurwerk als onderdeel van de toren (in andere gotische torens werd in later tijden een uurwerk met wijzerplaat van koper of ijzer aangebracht in de galmgaten van de toren of onderaan de spits).



De toren en de kerk waren aanvankelijk gescheiden door een smal water dat Slikvaart heette. Het Hoogheemraadschap van Schieland maakte bezwaar tegen demping uit vrees voor afwateringsproblemen. Rond 1460 bestond dit bezwaar niet meer en werd het watertje gedempt. Hierna werd het schip van de kerk verlengd in de richting van de toren. Veel belangrijke gebeurtenissen vonden in de kerk plaats. De laatste pastoor van de Laurenskerk was Hubert Duifhuis. In 1572 werd tijdens de Reformatie de Laurenskerk een protestantse kerk. Anders dan in andere kerken vond hier geen beeldenstorm plaats: de altaren werden afgebroken, de beelden verwijderd en op 15 november van hetzelfde jaar hield dominee Cornelis Cooltuin er de eerste gereformeerde predicatie. Tot de predikanten van de Laurenskerk behoorden Casparus Nicolai Grevinckhoven, de eerste predikant na de Reformatie, Wilhelmus à Brakel (schrijver van het dogmatisch standaardwerk De Redelijke Godsdienst), Abraham Hellenbroek (schrijver van het catechisatieboekje Voorbeeld der Goddelijke Waarheden voor bevindelijk gereformeerden), Johannes Jacobus van Oosterzee en J.R. Callenbach, die in 1910 een boekje schreef over de historie van de kerk.

Tijdens het bombardement op Rotterdam op 14 mei 1940 werd ook de Laurenskerk zwaar beschadigd. Door de brandende omgeving vatte de toren, die in de houten steigers stond, vlam, en vervolgens sloeg de brand over naar de kerk, die op de buitenmuren na geheel afbrandde. Aanvankelijk gingen er stemmen op om de kerk te slopen, maar dit werd door Hitler verboden: de kerk werd "Auf Befehl des Führers unter Kunstschutz gestellt". Ook binnen de voorlopige Rijkscommissie voor de Monumentenzorg waren voor- en tegenstanders van restauratie. Met name commissielid architect J.J.P. Oud verzette zich tegen herbouw en bracht in 1950 een alternatief plan in de publiciteit waarbij slechts de toren als herdenkingsplaats zou worden behouden. Daarachter zou een nieuwe, kleinere kerk komen, met ertussenin een vijver. Dit alternatieve plan werd terzijde gelegd, vooral omdat de Laurenskerk te zeer als een symbool van de Rotterdamse gemeenschap werd gezien. In 1952 legde koningin Juliana de eerste steen voor de restauratie, die pas in 1968 werd voltooid.
In 1971 werd door de hervormde gemeente Rotterdam het Laurenspastoraat opgericht, dat sindsdien wekelijks kerkdiensten verzorgt. In 1981 werd de Laurenskerk ook de thuisbasis van de vrijzinnige wijkgemeente Maaskant/Open Grenzen. De Laurenskerk is in Nederland een van de weinige uit de middeleeuwen stammende, bij protestanten in gebruik zijnde, grootstedelijke kerkgebouwen die nog elke zondag voor de eredienst worden gebruikt.

In het midden van de jaren 70 van de twintigste eeuw ontwierp architect Wim G. Quist een vijftal kubussen van 5 bij 5 meter, om aan de vraag naar meer gebruikersruimte in de kerk te voldoen. De kubussen, bekleed met grijze hardsteen, zijn tegen de noordelijke buitengevel van de kerk geplaatst.