Cécile Roovers , Requiem

Caecilia Maria Roovers - Paulussen (1907-1998), de Maastrichtse nachtegaal

Bewaar één woord
voor mij in uw stilte, o, wereld,
wanneer ik dood ben:
"Ik heb liefgehad".

Caecilia Roovers - Paulussen, ook wel genaamd Cécille of Cecilia, met haar bijnaam 'De Maastrichtse Nachtegaal' (1907 - 1998), was tot hoge leeftijd actief als soprano en operazangeres, en stimulatrice van het Franse en Duitse lied. Zij had een groot talent, en was een bekende verschijning die niet naliet indruk te maken op iedereen die haar zag - mede dank ook aan de rode Alfa Romeo roadster, waarmee zij zich verplaatste.

Caecilia groeide op in Villa Providentia in Maastricht, in bezit sinds 1912 van de familie Roovers-Vollmer, een notabele en geziene Maastrichtse familie.

Extrait van haar biografie, te vinden op 401dutchdivas.nl
door oa Dr. hc. (mus.) Pieter Vis :

Cécilia Roovers bracht met haar stem, haar passie en muzikale emotie vele luisteraars tot ontroering en gaf haar toehoorders gelukkige momenten.
Als 16-jarig zangtalent maakte zij haar debuut te Rome in de titelrol van Bastienne in 'Bastien und Bastienne', een zangspel van de 12-jarige Wolfgang Amadeus Mozart.
Op uitnodiging van het Vaticaan verzorgde zij een recital voor Radio Vaticana in aanwezigheid van de Paus. Zij ontving voor haar inzet en vertolking van vele jaren voor de klassieke kerkmuziek een pauselijke onderscheiding, de Ponte Ecclesius.

Cécilia Maria Roovers - Paulussen behoorde tot een der hoogstaande lied zangeressen van haar generatie. Zij ontving lessen van ondermeer de sopraan Aaltje Noordewier en van Suze Lüger. Tijdens haar leven was zij een ware pleitbezorgster voor de Duitse, Franse en de hedendaagse Nederlandse liedkunst.
Verschillende malen zong ze voor Radio Vaticaan, en in Parijs was zij de lievelingssopraan van Radio Television Française.
De beroemde pianist André Collard begeleidde Cécile in 1956 tijdens haar eerste optreden te Parijs in liederen van Brahms en Milhaud.
Daarna interpreteerde zij andere toonaangevende Franse componisten, waaronder Francis Poulenc (1899-1963) en Henri Dutilleux (1916) hun liederen ten doop te houden.

In ons land zong Cécilia Roovers onder meer voor de Nederlandse omroep met een niet aflatende inzet de liederen van oa. Wolff, Pierné, Flothuis en Henriëtte Bosman. Haar stem leende zich uitstekend voor de enigszins klassieke kerkcomposities van Hendrik Andriessen, en voor de meer eigentijdse liederen van diens jongste zoon Louis. Diverse eerste uitvoeringen van liederen staan op haar naam van Piet Ketting, Daniël Ruyneman, Henriëtte Bosman, Wouter Paap.
Cécilia Roovers verzorgde onder meer met de pianisten Myra Hesse (1890-1965), Jean Fransen (1893-1978), Piet Kingma (1926-1994), Pierre Palla (1902-1968) en Felix de Nobel (1907-1981) - en de organisten Hendrik Andriessen (1892-1981), Albert de Klerk (1917-1998) en Jean Wolfs (1927-2003), tientallen programma's van eigen streekgenoten.
Composities van Limburgse componisten zoals Andreé Bonhomme (1905-1982) en Gerard Kokkelmans (1925-1965) klonken in de Staar-zaal in Maastricht, onder leiding van Henri Hermans (1883-1947), Henri Arends (1921-1993) en Henri Rieu (1917-1992). Laatstgenoemde was ook een dirigent van het Limburgs Symphonie Orkest. Zijn zoon André die in deze tijd over de wereld furore maakt met Weense producties met het naar hem genoemde André Rieu orkest.

In 1950 zong zij de eerste uitvoering met het KRO-orkest onder leiding van Benedict Silberman (1901-1971), 'Ma Close' van Camille Saint Sans, 'Berceuse' van Pierné, 'La vieille Chanson' van Bizet en 'En Colombine' van Massenet.
Zij mag gezien worden als een der belangrijkste, maar helaas ten onrechte bijna vergeten internationale pleitbezorgster van een generatie gevierde lied zangeressen uit Nederland in de jaren vijftig van de 20ste eeuw.

Het is nu donker, het is nu stil
en nevels stijgen, de nacht is kil
Geen vogels zingen meer hun lied
in heel de wereld ligt verdriet
Er is geen kind, er is geen lach
zelfs zonder woorden liefdesklacht.

- O schamele geest, zo wankel nu
door 't donker hout begerensmoe.
Gelijk een veld van donkere aren
Zoals van God zich deed gebaren

- Eens was er schuimend goud, op hoge klippen
een onvoorstelbaar brein deed merg en been verstikken
door klanken, putten uit het hart gegrepen
een bruisend hoog opwaarts uitbreken
tot ritmus, uiting van elk zielsbewegen.

- Ontspoor mijn drang, zo eens mij gedicht
Geef troost en rust een vredig gezicht!-
Het is nu donker, het is nu stil
De nevels stijgen….



'O Limburgs landschap
Je jaagt me uit tot ongekende hoogten..
Waarvan de toppen aarzelend
en schroomvallig hun climax-veld verloochenen…

Cécilia