Za początek KWK Centrum uznaje się rok 1878, kiedy na powierzchnię wyjechała pierwsza tona węgla, wydobyta z pokładu 404 na głębokości 231 m. Właścicielem kopalni była wówczas spółka Schlesische A.G für Bergbau Und Zinkhüttenbetrieb.
Uruchomiono ją na polach górniczych nieczynnych kopalń cynku i ołowiu, których zasoby płytko zalegających złóż uległy już wyczerpaniu się. To od tych pól wzięła ona swoją pierwszą nazwę: „Karsten-Centrum” (Karsten to nazwisko nadradcy górniczego i hutniczego o dużych zasługach dla śląskiego przemysłu cynku).
Posiadała początkowo trzy szyby – pierwsze dwa o nazwach I i II (przyszłe "Rejtan" i "Skarga") zgłębiono w latach 1872 – 78. Sięgały one do głębokości 231 m. Trzeci natomiast, głęboki na 85 m szyb o nazwie "Vüllers" (dzisiaj "Staszic"), zakład odziedziczył po jednej z wspomnianych, nieczynnych kopalń galmanu.
Podczas głębienia nowych szybów, jak i w pierwszych latach wydobycia, kopalnia borykała się ze sporym zagrożeniem wodnym. Silne dopływy wód do wyrobisk powodowały nieraz tygodniowe, a nawet miesięczne przestoje w wydobyciu.
Najpoważniejsze wdarcie się wód do kopalni zdarzyło się w 1890 roku, w wyniku czego została ona praktycznie zatopiona na okres 2 lat.
W celu uporania się z problemem odwadniania kopalni, w szybie "Staszic" zainstalowano wydajną, lecz olbrzymich rozmiarów pompę z napędem Hoppego, która potrafiła wygenerować moc 1200 KM. Zabieg ten nie tylko umożliwił uratowanie kopalni, ale także pogłębienie szybów w następnych latach oraz osiągnięcie znacznej jak na owe czasy głębokości 372 m.
W tym okresie wybudowano także bocznicę kolejową, rozbudowano kotłownię i uruchomiono płuczkę węgla. Szyb Staszic natomiast, przekształcono w główny szyb wentylacyjny kopalni.
Wzrastające zapotrzebowanie na węgiel na początku XX wieku skłoniło do dalszego rozwoju kopalni. Postanowiono sięgnąć do głębiej zalegających pokładów węgla, posiadających lepsze parametry jakościowe. W latach 1904 - 1914 pogłębiono i zmodernizowano główne szyby kopalni, osiągając głębokość 774 m. Udostępniono tym samym min. pokłady 407 i 410 oraz najbogatszy z nich - 510, którego grubość przekraczała nawet 9m.
Dodatkowo, podczas wierceń rozpoznawczych natrafiono w jednym z otworów na wydajne źródło solanki, w którą do celów leczniczych zaczęto zaopatrywać bytomskie szpitale i łaźnie.
Po zakończeniu I Wojny Światowej, kopalnia Centrum znalazła się po stronie niemieckiej.
W 1925 r. została wprowadzona blokada celna na polski węgiel, w związku z czym zapanowała pomyślna koniunktura na rodzimy surowiec. Kopalnie niemieckie (w tym również KWK Centrum) przeżywały w tym okresie ogromny postęp w zakresie technicznym jak i wydajności. W latach 20. zakład zwiększył swoje wydobycie ponad 3-krotnie, osiągając w 1929 roku próg 1,5 mln ton węgla na rok.
Silna rozbudowa frontu eksploatacyjnego wiązała się jednak z problemami.
Coraz częściej pojawiały się pożary endogeniczne, wstrząsy i tąpania. Z tego powodu od 1934 roku w kopalni dokonano zmian w eksploatacji pokładów węgla - nastąpiło przejście z systemu filarowego na system ścianowy z zawałem stropu, a do ścian zastosowano wytrzymalszą obudowę stalową. Trzy lata później ukończono także głębienie nowego szybu wentylacyjnego o nazwie "Piekary", który umożliwił udostępnienie północno-wschodniej części złoża. Na powierzchni natomiast zmodernizowano kotłownię i przystąpiono do budowy prażalni, nowej sortowni i płuczki. Zajęto się również uporządkowaniem terenu kopalni – wykonano m.in. brukową drogę z chodnikami, nasadzenia drzew, wybudowano markownię, a przed budynkiem dyrekcji stanął pomnik górnika (obecnie przeniesiony pod dawną cechownię KWK Rozbark).
#tajemniczyświatruin #bytom #kopalnia #węgiel #górnictwo #industriada #zabytki #zabytkitechniki #historia #urbex #śląsk #polska #blogodkrywcy #musicfordestruction
Информация по комментариям в разработке