Struikelstenen plaatsen voor fam. Smit en Paes 29-09-2024

'Een mens is pas vergeten als zijn naam is vergeten'
Zondag 29 september 2024 zijn in het bijzijn van familieleden in Enkhuizen 7 struikelstenen geplaatst bij de huizen waaruit in de 2e wereldoorlog de Joodse families Smit en Paes werden gedeporteerd naar kamp Westerbork en later naar vernietigingskamp Auschwitz. Daar werden zij van mens een nummer. Door het plaatsen van deze stenen is deze mensen hun naam teruggegeven en is het een monumentje om niet te vergeten welke verschrikking het Nazi bewind heeft veroorzaakt.

Struikelstenen zijn (oorspronkelijk Stolpersteine) bedacht door kunstenaar Gunther Demnig. Sinds 1996 worden deze monumentjes door heel Europa geplaatst voor mensen die zijn vermoord door Nazisme en vaak geen eigen graf kregen.
De bijeenkomst werd georganiseerd door stichting Joods Enkhuizen die veel onderzoek heeft verricht om de beschikbare informatie te verifiëren. Tijdens de wandeling die begon op Parklaan 3, waar beide families tijdelijk onderdak vonden bij de kachelsmid en haarden fabrikant Faber, opa van mijn echtgenote Inge Verdiesen-Faber (en thans mijn woonhuis). Hierna trok de stoet naar de Cromhoutstraat 2 waar de beide families Smit en Paes een woning vonden en even later verhuisde de familie Paes nogmaals met hun kinderen naar de Molenweg 4.
Lopend langs de adressen vertelde Jochem Kornalijnslijper gedetailleerd over de families en hoe zij van Amsterdam in 1941 naar Enkhuizen waren getrokken om een veilig heenkomen te zoeken maar dit bleek tevergeefs. In 1942 zijn zij afgevoerd en de uitkomst is geschiedenis.
De bijeenkomst met viool, zang, gedichten en gebed werd bijgewoond door zo'n 70 genodigden en afgesloten met een groepsfoto en samenzijn met lunch in restaurant 'Meer Enkhuizen' aan de oude haven.

Met dank aan: Jochem Kornalijnslijper, Gonnie Lubbers en alle medewerkers aan deze bijeenkomst.
Voilist Cromhoutstraat: Tjamke Roelofs
Zang Molenweg: Anouk Dorfmann
Uitspreken Kadisj (gebed): Philip de Winter.

Beeldmateriaal: Wilhelmien Stam en Theo Verdiesen
Tekst: Theo Verdiesen, ©2024