نگران چی هستی؟

تا حالا مجبور شدی کفش تنگی بپوشی که پاهاتو بزنه؟

آخ آخ، روزای اولش خیلی سخت می‌گذره...

اما کم‌کم جا باز میکنه و پاهات دیگه اذیت نمیشن...

بیاید ایندفعه رو از زاویه دید اون کفش‌ تنگ به قضیه نگاه کنیم، این که چقدر عذاب می‌کشه تا بالاخره سایزش با پای ما جور دربیاد و سازگار بشه...

می‌دونی، ذهن ما هم یه‌جورایی شبیه اون کفشه که گاهی باید برای محتویاتی بزرگ‌تر از خودش جا باز کنه!

البته می‌تونه هم این کارو نکنه اما به‌جاش فقط درد بکشه!
خوب خیلی از آدما رنج آشنا رو به دردِ جا باز کردن و تولد دوباره ترجیح میدن

نکته‌اش اینه که کفش هيچوقت سایز پای ما رو کوچیک نمیکنه چون اصلا نمی‌تونه این‌کار رو بکنه بلکه فقط خودش رو وسعت میده

اگه ما هم قبول کنیم که نمی‌تونیم سایز فکرهارو عوض کنیم و تنها اختیار ما در مشاهده و وسعت‌دادن خودمونه
خیییلییی از مشکلاتمون حل میشه

این کفش بهانه‌ای شد تا بگیم ذهن برعکس کفش، هیچ محدودیتی در گسترش خودش نداره و می‌تونه اندازه‌ی یک دنیا جا باز کنه...

یونگ اسمشو میذاره بهشت، جایی که اون مشکل هنوزم سرجاشه ولی ذهن تو خییلیی ازش بزرگ‌تر شده و دیگه غمت نیست، می‌دونی که از پسش برمیای...

چه درد آشنایی رو به رنج وسیع شدن ترجیح میدی؟