ศีล วิธีทำสมาธิและแก้ปัญหา

ลูกศิษย์นักปฏิบัติต้อง “สำรวมในศีล” เริ่มตั้งแต่ศีลห้า ศีลแปด ศีลสิบ ศีลสองร้อยยี่สิบเจ็ด โดยเฉพาะอย่างยิ่งศีลห้านั้นแม่บทของศีลทั้งหลายทั้งปวง ศีลห้าเป็นบทบัญญัติที่พระพุทธเจ้ารู้ตามกฎของธรรมชาติว่าทำอย่างนี้อย่างนี้

เช่น ทำปาณาติบาต – ฆ่าสัตว์ อทินนาทาน – ลักทรัพย์ กาเมสุมิจฉาจาร – ประพฤติผิดในกาม มุสาวาท – โกหกหลอกลวง สุรา – ดื่มน้ำดองของเมา อันนี้เป็นบัญญัติซึ่งเกิดโดยอาศัยกฎของธรรมชาติ ศีลห้าประการนี้ใครทำลงไปแล้วเป็นบาปทันที ไม่เลือกหน้า ไม่มีอคติลำเอียง คนนับถือศาสนาพุทธทำก็บาป คนไม่มีศาสนาทำก็บาป คนนับถือศาสนาอื่นที่เขาเชื่อว่าไม่บาป ทำลงไปแล้วก็บาป เพราะมันเป็นบาปตามกฎของธรรมชาติ


พระพุทธเจ้าไม่ได้แต่งตั้งบาปที่จะมาลงโทษผู้ประพฤติผิดศีลห้า อย่างดีพระองค์เพียงแค่รู้ รู้ข้อเท็จจริงของการละเมิดศีลห้าว่าเป็นบาปประการใดเท่านั้น ในเมื่อพระองค์ทรงทราบแล้วพระองค์ก็ยึดเอาเป็นหลักคำสอนเพื่อให้พุทธศาสนิกชนยึดเป็นหลักปฏิบัติ แม้แต่พระภิกษุสงฆ์สามเณรไปมองข้ามไม่ได้ ปาณาติบาต – การฆ่าสัตว์ อทินนาทาน กาเม มุสา สุรา เป็นคุณธรรมปรับพื้นฐานความเป็นมนุษย์ให้สมบูรณ์ เราจะขาดตัวใดตัวหนึ่งไม่ได้ในเมื่อประพฤติล่วงเกินขาดไปตัวใดตัวหนึ่ง ถ้าขาดตัวหนึ่ง เปอร์เซ็นต์แห่งความเป็นมนุษย์ลดลงไปเหลือแปดสิบ ขาดสองตัวเปอร์เซ็นต์แห่งความเป็นมนุษย์ลดลงไปเหลือเพียงหกสิบ ถ้าสามตัวเปอร์เซ็นต์แห่งมนุษย์ลดลงไปหกสิบ ยังเหลือเพียงแค่สี่สิบ ถ้าหากว่าขาดหมดทุกตัวเปอร์เซ็นต์แห่งความเป็นมนุษย์นั้นหมดสิ้น ถ้าเป็นเช่นนั้นกายและใจของมนุษย์ก็ไม่คู่ควรแก่คุณงามความดี คือ มรรคผลนิพพาน ดังนั้น ผู้ที่จะรองรับคุณธรรมเบื้องสูงคือมรรคผลนิพพานได้ต้องรักษาศีลห้าให้บริสุทธิ์สะอาด จึงจะรองรับคุณธรรมดังกล่าวนั้นได้