Jacob ter Veldhuis - Rainbow concerto

Jacob ter Veldhuis (1951)

Rainbow concerto : for cello and orchestra (2002)

1. Slow Movement - 00:00
2. Fast Movement - 13:09


Marien van Staalen, cello
Orchestra: Het Gelders Orkest
Conductor: Jurjen Hempel

dedicated to Marien van Staalen


Jacob ter Veldhuis (aka JacobTV) is a Dutch avant pop composer. He started as a rock musician and studied composition and electronic music at the Groningen Conservatoire, where he was awarded the Dutch Composition Prize in 1980. During the eighties he made a name for himself with melodious compositions, straight from the heart and with great effect. 'I pepper my music with sugar,' he says. Jacob ter Veldhuis is preoccupied with American media and world events and draws raw material from those sources. His work possesses an explosive strength and raw energy combined with extraordinarily intricate architectural design. Ter Veldhuis makes superb use of electronics, incorporating sound bytes from political speeches, commercials, interviews, talk shows, TVangelists, and what have you - a colorful mix of high and low culture. Long queues at the box office for the four-day Jacob TV Festival in Rotterdam in 2001 already attested to the growing popularity of this composer, both in the Netherlands and abroad. His Goldrush Concerto, the Third String Quartet and several of his so-called boombox pieces like Grab It! became hits, and various choreographers have been inspired by his music. Early in his career, Jacob ter Veldhuis already stood up to what he called the 'washed-out avant garde', which made him a controversial figure in certain circles. He strives to liberate new music from its isolation by employing a direct - at times provocative - idiom that spurns 'the dissonant', which in his view reflects a completely devalued means of musical expression.

Program note (Dutch): Tijdens het werken aan mijn Rainbow Concerto moest ik dikwijls denken aan een horizon, een onbereikbaar 'ginder' dat nooit dichterbij komt. Er klonk een onbestemd verlangen naar 'elders' uit het langzame eerste deel. Was dit wellicht het onbereikbare paradijs? Sinds ik in 2000 samen met Jaap Drupsteen het video oratorium Paradiso schreef, ben ik in de ban van paradijselijke voorstellingen. Paradiso is een zoektocht naar hemelse schoonheid, naar harmonie, genot en extase, vrij naar Dante. Een fantastische wereld van eeuwige gelukzaligheid, waarin het lijden en de dood niet bestaan. In zekere zin hangen er paradijselijke roze wolken boven dit celloconcert. Heen en weer pendelende secundes verklanken de 'eeuwigheid', en is er een totale afwezigheid van dissonanten. Het werk is opgebouwd uit twee delen: een hemels adagio, dat vloeiend overgaat in een aards allegro. Mijn credo als componist is heel eenvoudig: ik wil muziek schrijven waar ik zelf graag naar luister. En daarin is voor de hedendaagse dissonant - dat overbekende visitekaartje van het modernisme - nauwelijks nog plaats: zij is voor mij een tot op de draad versleten expressiemiddel geworden. De diatonische toonladder, waarvan ik me bedien, associeer ik met de zevenkleurige regenboog: ieder van de zeven tonen heeft voor mij een heel eigen klankkleur. Ik worstel vaak met het begrip melodie: is een nog onbestaande melodie mogelijk? Soms concentreer ik me op een enkele toon en tracht ik daar melodische wendingen aan te ontlokken. Uit enkele tonen ontstaan zo muzikale 'bogen', contouren als van een regenboog. In 1979 schreef ik al eens een orkestwerk met de titel Rainbow variations. De regenboog intrigeert me blijkbaar. Net als muziek is zij vluchtig, en eigenlijk een illusie. Maar dit vraagstuk laat ik graag aan de filosofen. - JACOB TER VELDHUIS