Θα ξανάρθω σε πέντε γενιές - Άγγελος Παπαγεωργίου / Το λιβάδι που δακρύζει - Θ. Αγγελόπουλος

«Της Ουτοπίας της βυθισμένης
απ’ του Αχέροντα τα νερά,
οι χτίστες της, οι επαναστάτες,
τον δρόμο της πτώσης
της ηρωικής
διαβαίνουν.
Και στης μαύρης σημαίας
τον ελαφρύ κυματισμό
υπόσχεση στο πόπολο φέρουν:
Να ξανάρθουν σε πέντε γενιές,
να μείνουν
και να νικήσουν».

Ένα τραγούδι αφιερωμένο στη μνήμη του Λάμπρου Φούντα. Γράφτηκε την επομένη του θανάτου του, σε συμπλοκή με αστυνομικούς στις 10 Μαρτίου 2010. Η εκδοχή που ακούγεται στο βίντεο είναι από την επιτόπια ηχογράφηση, που έγινε ακριβώς μετά τη στιγμή κατά την οποία οι στίχοι γράφτηκαν από τον Άγγελο Παπαγεωργίου. Ερμηνεία του ιδίου.
Κοινωνικός αγωνιστής και αντάρτης πόλεων για τον Α/Α χώρο και άλλους πολλούς. Τρομοκράτης και εγκληματίας για το αστικό κράτος. Παρά τις αποστάσεις μας και την αντίθεσή μας στις μεθόδους πάλης που επέλεξαν ο Λάμπρος και οι σύντροφοί του, δεν μπορούμε να μην σεβαστούμε ή ακόμη και να θαυμάσουμε τον – στα όρια του ηρωισμού – «Δον Κιχωτικό» επαναστατικό ρομαντισμό και ιδεαλισμό τους. Στεκόμαστε στο πάθος, με το οποίο υπηρέτησαν τους σκοπούς τους.
Μπροστά στην έννομη βία του αστικού κράτους και του καπιταλισμού στο σύνολό του, είμαστε - έστω και κριτικά – υπέρ των βαθύτερων σκοπών και προθέσεων του Α/Α χώρου.
Οι διαφορές, ενστάσεις και αντιπαραθέσεις είναι ζητήματα που θα λυθούν, θα επιβεβαιώσουν ή θα διαψεύσουν κάθε πλευρά εντός του κινήματος, στο δρόμο, στον λαό.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι μπροστά στον κοινό σκοπό. Αυτόν της κοινωνικής απελευθέρωσης και της οικοδόμησης μιας νέας ανθρωποκεντρικής κοινωνίας.
Ας μείνουμε σε αυτό, λοιπόν.

Εις μνήμην των αγωνιστών που έπεσαν στο όνομα της ελευθερίας του ανθρώπου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης…

#Λάμπρος_Φουντάς