แม่ชีอุ้มแมวดำ พระอุ้มหมาดำ

ในทุ่งกว้างที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาแห่งทุ่งกุลาร้องไห้
ดินแตกระแหงและหญ้าแห้งกรัง
ชูยอดเล็กน้อยเหมือนความหวังที่ถูกแดดเผาอยู่ทุกวัน
นายฮ้อยทมิฬ
กำลังนำขบวนคาราวานของชาวบ้านที่ต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่
ข้ามทุ่งเพื่อไปยังปลายทางที่โคราช
พวกเขาคือชาวบ้านผู้รอดจากหมู่บ้านที่ติดโรคฝีดาษ
จนผู้คนล้มตายไปกว่าครึ่ง
พวกที่เหลืออยู่จึงตัดสินใจเดินทางมาเพื่อหาถิ่นที่อยู่ใหม่

เฮ้ยพวกเรา
ระวังตัวกันดีๆเข้าไว้
เดินตามข้านี่อย่าให้ห่าง
อย่าให้วัวควายหลุดออกไปจากขบวน
นายฮ้อยทมิฬพูดด้วยเสียงหนักแน่น
เขาสะพายปืนยาวไว้ที่หลัง ดวงตาเข้มคมดั่งเหยี่ยว
เขารู้ดีว่าเส้นทางนี้เต็มไปด้วยอันตราย ไม่ใช่แค่สัตว์ป่า
แต่ยังรวมถึงเรื่องราวเหนือธรรมชาติที่ชาวบ้านเล่าขานกันว่า
ณ ทุ่งกุลาร้องไห้แห่งนี้มีสิ่งที่ไม่ใช่แค่สัตว์ป่าคอยเร้นกายอยู่

ค่ำคืนแรกของการเดินทาง
เมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า
แสงที่เหลือเพียงสีน้ำตาลอ่อนแตะแผ่วลงบนพื้นทุ่งและต้นไม้แห้งๆ
สายลมเย็นที่พัดเอื่อยทำให้ความวังเวงครอบคลุมทั่วทั้งทุ่ง
คาราวานของนายฮ้อยทมิฬกางเต็นท์ทำที่พัก
และก่อกองไฟเพื่อไล่ความหนาวและสัตว์ร้าย
ชายหนุ่มหญิงสาวและเด็กๆ นั่งกันอยู่รอบกองไฟ
ส่วนชายฉกรรจ์ก็ตระเตรียมอาวุธไว้ข้างกาย

พวกมึงนี่คงดีใจแหละที่ได้นายฮ้อยทมิฬเป็นผู้นำ
ข้าละนึกไม่ออกเลยว่าถ้าเดินทางลำพังจะไปถึงโคราชได้ไง
เสียงของ ลุงพล
ชายสูงวัยที่เคยเป็นหมอผีของหมู่บ้านเอ่ยขึ้น
เขามองนายฮ้อยทมิฬด้วยสายตาที่นับถือ

นายฮ้อยทมิฬยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกล่าว

ข้าไม่ใช่ผู้วิเศษอะไรหรอกลุงพล
ก็แค่คนที่ช่ำชองเรื่องการเดินทางกับการพาคนไปขายวัวควายเท่านั้นเอง
ถึงได้รู้เรื่องลี้ลับต่างๆ
ก็เพราะข้าต้องเจออยู่บ่อย

ลมพัดกรู่นำความเย็นยะเยือกมาในความมืด
พวกเด็กๆ เริ่มเข้าไปนอนในเต็นท์
ส่วนคนหนุ่มยังนั่งล้อมวงรอบกองไฟ
จิบเหล้าข้าวหมากกันไปเบาๆ และคุยกันอย่างเงียบเชียบ
แต่ความเงียบที่ไม่เหมือนทุกครั้งก็กำลังคืบคลานเข้ามาในขณะที่แสงไฟริบหรี่ลง

เอ็งเคยได้ยินเรื่อง
แม่ชีอุ้มแมวดำกับพระอุ้มหมาดำ บ้างไหม
เสียงกระซิบของ ไอ้สม
ชายหนุ่มหน่วยก้านดีที่เป็นนักเล่านิทานประจำหมู่บ้าน
ถามขึ้นพลางก้มหน้ามองกองไฟ พลางกระซิบกระซาบ
ข้าล่ะกลัวเหลือเกิน
ตั้งแต่มาได้ยินตอนที่ลุงพลเล่าในคาราวาน
คราวก่อนว่าใครที่เจอพวกมันแล้ว
ไม่มีใครรอดกลับมา

นายฮ้อยทมิฬได้ยินคำถามนั้นก็ขมวดคิ้ว
ก่อนจะเอ่ยเสียงขรึม
เรื่องพวกนี้มันไม่มีใครรู้จริงๆหรอก
แต่ข้ารู้ดีว่าที่ทุ่งนี้น่ะไม่ใช่ที่ที่ควรพักแรมหลายคืน
อย่าทำอะไรงี่เง่าแค่อยู่เงียบๆ
ระวังตัว พรุ่งนี้เช้าค่อยเดินทางต่อ

การพูดของนายฮ้อยเหมือนเป็นการเตือนให้ทุกคนตื่นตัว
เสียงหรีดหริ่งที่ร้องกระหึ่มในทุ่งยิ่งทำให้บรรยากาศยิ่งวังเวง
เด็กๆที่นอนกอดกันในเต็นท์ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาบ้างเป็นระยะ
แม้จะไร้คำพูดใด
แต่ในความเงียบสงัดนั้น
ทุกคนต่างรู้สึกได้ถึงเงาที่คล้ายมีบางสิ่ง
มองพวกเขาอยู่จากความมืดรอบข้าง

และแล้วความเงียบงันก็ดังแทรกด้วย
เสียงขู่ต่ำของหมาบางตัวในคาราวาน
ที่ลุกขึ้นขู่ไปยังเงามืดเบื้องหน้า
นายฮ้อยทมิฬรู้ได้ทันทีว่านี่อาจไม่ใช่แค่เสียงลมพัดธรรมดา
เขาจึงคว้าปืนยาวแล้วหันไปสบตากับพวกชายหนุ่มในกลุ่มด้วยสายตาจริงจัง

ทุกคนตั้งสติให้ดี
อย่าได้ออกจากกองไฟนี้เด็ดขาด
รอจนฟ้าสว่างเราจะออกเดินทางกันต่อ
ข้ารู้สึกว่าคืนนี้มันไม่ปกติ

คำพูดนั้นทำให้ทุกคนยิ่งระมัดระวังตัว
เสียงหายใจเบาๆ ปะปนไปกับเสียงลมพัด
และเสียงหอนของหมาบางตัวที่ยังคงขู่ขวัญจากเงามืด
เหมือนว่ามีดวงตาหลายคู่จับจ้องพวกเขาอยู่ในทุ่งกุลาร้องไห้
สถานที่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งอาถรรพ์
และความลึกลับที่เล่าขานกันมานาน