สมิง งูดำ

เสียงเครื่องยนต์ของรถกระบะสีเงินเงางาม
ดังก้องไปทั่วทางลูกรังที่ทอดยาวเข้าสู่ป่าสวนยางพารา
แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านต้นยางสูงใหญ่ที่เรียงรายสองข้างทาง
กิ่งก้านของต้นยางพาราโค้งเข้าหากัน
สร้างเป็นอุโมงค์ธรรมชาติที่ทั้งสวยงามและเงียบสงัด
นนทะวี ชายหนุ่มวัยสามสิบกลางๆ
ผมสั้นสีดำเข้ม ดวงตาคมเข้มแฝงไปด้วยความมั่นใจ
ขับรถมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ที่นี่สินะ
บ้านใหม่ของเรา
เขาพึมพำกับตัวเอง
พลางมองดูแผนที่ที่วางอยู่บนเบาะข้างๆ

เมื่อรถกระบะวิ่งมาถึงปลายทาง
บ้านเรือนไทยหลังใหญ่ปรากฏขึ้นกลางสวนยางพารา
โครงสร้างไม้สักทองอันงดงาม สถาปัตยกรรมไทยแท้ที่หาดูได้ยากในยุคสมัยนี้
หลังคาสูงชันประดับด้วยช่อฟ้า ใบระกาที่แกะสลักอย่างประณีต
นนทะวีจอดรถและก้าวลงมา
สูดหายใจลึกๆ
รับกลิ่นอายของธรรมชาติที่อบอวลไปด้วยกลิ่นดินและยางพารา

สวยงามจริงๆ
เขาพูดกับตัวเอง
ดวงตาส่องประกายด้วยความพึงพอใจ

ลุงดำและป้าสาย
เจ้าของบ้านเดิม ยืนรออยู่ใต้ต้นยางใหญ่หน้าเรือน
ใบหน้าของทั้งสองคนแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะมีอะไรซ่อนอยู่
ลุงดำ ชายวัยหกสิบกว่า
ผมขาวประปราย
ใส่เสื้อเชิ้ตสีซีดและกางเกงผ้าฝ้าย
ป้าสาย ภรรยาของเขา ใส่ผ้าถุงและเสื้อแขนสั้นสีหม่น
ทั้งสองคนมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนที่ลุงดำจะก้าวเข้ามาทักทาย

สวัสดีครับคุณนนทะวี
เดินทางมาเหนื่อยไหมครับ
ลุงดำถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
แต่สายตาของเขาดูวิตกเล็กน้อย

ไม่เลยครับลุง
ถนนหนทางก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่
นนทะวียิ้มตอบ พลางยื่นมือไปจับมือกับลุงดำ
บ้านสวยมากเลยนะครับ ยิ่งกว่าที่คิดไว้เสียอีก

ป้าสายยิ้มบางๆ
ขอบคุณนะคะที่ชอบ
หวังว่าคุณนนทะวีจะมีความสุขที่นี่

แน่นอนครับ
ผมฝันมานานแล้วที่จะได้ใช้ชีวิตท่ามกลางธรรมชาติแบบนี้
เขาหันมองไปรอบๆอีกครั้ง
แต่สายตาของเขากลับจับจ้องไปที่มุมหนึ่งของบ้านที่มีเงามืดเล็กน้อย

ลมเย็นๆพัดผ่าน
ทำให้ใบยางพาราสั่นไหว
เสียงซ่าๆ ของใบไม้สร้างบรรยากาศที่ทั้งสงบและลึกลับ
นนทะวีสังเกตเห็นว่าป้าสายและลุงดำมีท่าทีแปลกๆ
เหมือนมีอะไรจะพูดแต่ไม่กล้าพูดออกมา

เอ่อ.
คุณนนทะวีไม่อยากดูรอบๆบ้านก่อนเหรอคะ
ป้าสายถามพลางบีบมือของตัวเองแน่น

อ๋อ
แน่นอนครับ
ผมกำลังอยากจะดูเลย
เขายิ้มให้อย่างอบอุ่น
แต่ก่อนอื่น เรามาจัดการเรื่องเอกสารกันก่อนดีกว่า
จะได้ไม่เสียเวลา

ลุงดำพยักหน้า
ใช่ครับๆ
เชิญทางนี้เลย

ทั้งสามคนเดินขึ้นบันไดไม้
ที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเล็กน้อยเมื่อเหยียบลงไป
นนทะวีสังเกตเห็นว่าบ้านถูกดูแลอย่างดี
แม้จะมีร่องรอยของความเก่าแก่ แต่ก็สะอาดเรียบร้อย
เมื่อเข้ามาในห้องโถงใหญ่
โต๊ะไม้สักตั้งอยู่กลางห้อง
บนโต๊ะมีเอกสารสัญญาซื้อขายและปากกาวางเตรียมไว้แล้ว

ทุกอย่างเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ
คุณนนทะวี สามารถตรวจสอบได้เลย
ลุงดำกล่าวด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่สั่น

นนทะวีหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านผ่านๆแล้วก็ยิ้ม

ผมเชื่อใจลุงกับป้าครับ ไม่มีปัญหาอะไร
เขาหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นชื่อบนสัญญาโดยไม่ลังเล

ป้าสายมองหน้าลุงดำอีกครั้ง
ก่อนจะพูดขึ้น

เอ่อ.
คุณนนทะวีคะ
มีอะไรอยากถามเพิ่มเติมไหมคะ

นนทะวีเงยหน้าขึ้น
ไม่ครับป้า
ผมคิดว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี

งั้นก็ดีแล้วค่ะ
ป้าสายพยักหน้า
แต่ในแววตายังมีความกังวลซ่อนอยู่

หลังจากเซ็นสัญญา
และจัดการเรื่องเงินเรียบร้อย
ลุงดำและป้าสายก็เตรียมตัวจะกลับ

ถ้ามีอะไร
ติดต่อเราได้นะครับ
ลุงดำกล่าวก่อนจะขึ้นรถกระบะเก่าสีแดง

ขอบคุณครับลุง ป้า
เดินทางปลอดภัยนะครับ
นนทะวียืนส่งด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อรถกระบะแล่นออกไป
ใบหน้าของเขากลับเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ดวงตาจับจ้องไปที่ป่าหลังบ้าน

ในที่สุดก็ได้มาเขาพึมพำเบาๆ
ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าสู่บ้านเรือนไทยหลังงาม
แต่ละก้าวของเขามั่นคงและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ลมเย็นพัดผ่านอีกครั้ง
เสียงใบยางพาราดังซ่าๆ
ราวกับเสียงกระซิบจากวิญญาณที่ซ่อนอยู่ในป่า
บรรยากาศรอบๆ บ้านเริ่มเปลี่ยนไป
เหมือนมีสายตานับไม่ถ้วนจ้องมองมาที่เขา
แต่นนทะวีกลับไม่แสดงความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
ตรงกันข้าม เขายิ้มมุมปาก
ราวกับรอคอยอะไรบางอย่าง

มาเถอะ.
ข้ารอเจ้าอยู่
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
แต่ทว่าทรงพลัง
ดวงตาของเขาส่องประกายด้วยความท้าทาย