Gezdim Şu Alemi Islah Edeyim- Loudingirra Özdemir (Magome, Japonya)

100 ÜLKEDE 100 TÜRKÜ ÇIĞIRMAK

Tayvan'nın iç bölgelerinde bir köy düğününe davet edildim. Bir süredir beni misafir eden Tayvanlı aile ile birlikte arabalara doluştuk ve düğünün olduğu köye gittik. Benden önce bir yabancının uğramadığını sonradan öğreneciğim bu köye vardığımda köylülerin güleryüzlülüğü, ilgi ve saygısı karşısında mest olmuştum. Çığırdığım türküler ve ismini dahi duymadıkları ülkemle ilgili onlara açıklama yaparken, henüz doğadan kopmamış bu tertemiz insanların gözlerinde gördüğüm duygu, ülkeleri bölen yapay duvarları indimde bir kez daha yıkıyordu.

Düğün bitip herkes dağıldıktan sonra, gelinin annesi yanıma geldi:
"Çok bağırdığın bir şarkı vardı, onu bir daha söyler misin?" dedi.
Bir daha çığırdım. Gözleri dolmuştu. Yanındaki tercümana döndü, nezaketten iki büklüm olmuş bir halde:
"Son bir kere daha söyleyebilir mi? Bu şarkıyı çok sevdim." dedi.
Bunun üzerine, karşılıklı gülüştük.
"Memnuniyetle." dedim.
Bütün davetliler dağılmıştı. Kız evinde, sadece anne ve onun on iki yaşında bir oğlu vardı. Türküyü bir daha çığırdım. Kadının donuk bakışları, uzaklara kilitlenmişti. Ah! Bu köylü kadının gözlerindeki hüzne ne kadar da aşınaydım! Beni çocukluğuma götürmüştü:

Şehirden gelen araba konvoyları, köyümüzün monoton hayatına, çocuk yüreğimin daha önce tatmadığı bir sevinç dalgası getirmişti. Lüks arabalarından inip bize oyuncaklar dağıtan şık giyimli şehirlilerin arasında anlam veremediğim, zaman zaman coşkun duygulara kapıldığım bir ruh haline bürünmüştüm. Çok geçmeden, birer birer arabalarına atladılar; son konvoy arabası köyü terkettiğinde, bir şeylerin ters gittiğini sezinledim. Yalınayak, üstüm başım toztoprak içinde eve koştum. Evdekilerin gözlerinde, şimdi karşımda oturan kadının hüznü vardı. Şehirliler, oyuncak karşılığında evimizden yeri asla dolmayacak bir şey almışlardı. Gerisin geri toprak sokakları koştum. Gözyaşlarımı rüzgar siliyordu. Köyün son kerpiç evi arkamda kalmıştı. Önümde uzanan kıvrımlı yolda ağır ağır ilerleyen konvoyun çıplak dağların gökyüzüyle birleştiği noktada kayboluşu, bende bir ekstazi etkisi yaratmıştı; masum çocuk yüreğimi, bir anlığına mutluluğun zirvesine taşımış, ardından tüm ağırlığıyla coşkun bir azaba yuvarlamıştı.

(Düğünde çığırdığım türkü, bir uzun havaydı. Video çekimi kısa olduğu için Youtube'a yükleme ihtiyacı duymadım. Instagram'da kısa haliyle paylaştım)