จาก ‘เดนเวอร์’ สู่ ‘ตลิ่งชัน’“แจ๊สไม่ใช่เผด็จการ” นิยามของครู ‘จูเลี่ยน แครี่’

ท่ามกลางเสียงรถราและความวุ่นวายจากถนนชานเมือง เสียงเปียโนแจ๊สเเว่วผ่านร่มไม้จากบ้านหลังเล็กๆ ในย่านตลิ่งชัน เคล้ากลิ่นชาหอมๆ อบอวลไปทั่วทั้งบรรยากาศ ชายคนหนึ่งรินชาช้าๆ ส่งควันฉุย นั่งรอทีม ‘วอยซ์’ เพื่อเริ่มบทสนทนา

เขาคือ ‘จูเลี่ยน แครีย์’ อาจารย์สอนดนตรีแจ๊ซ คณะดุริยางคศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร พื้นเพจากครอบครัวที่เคล้าคลอไปด้วยเสียงประสานในโบสถ์จาก ‘เดนเวอร์’ รัฐ ‘โคโลราโด’ ‘สหรัฐอเมริกา’ ทำให้ ‘อาจารย์จู’ มีของและมองเห็นจิตวิญญาณที่ซ่อนอยู่ในทุกๆ ตัวโน้ต ตัดสินใจที่จะออกเดินทางจากประเทศเสรี มาอยู่ที่ตลิ่งชัน เพื่อค้นหา ‘เสียง’ บางอย่าง ณ ประเทศไทย

“นักศึกษาที่ไทยหลายคนไม่เคยเรียนกับใครสักคน ที่สนใจว่าเขาเป็นใคร เสียงของเขาเป็นแบบไหน”

จากประสบการณ์สอนดนตรีแจ๊สกว่า 4 ปี นอกจากจะสื่อสารภาษาไทยชัดแจ๋ว ‘อาจารย์จู’ ยังมองเห็นความท้าทายในระบบการศึกษาดนตรีและศิลปะของไทยอย่างทะลุปรุโปร่ง เมื่อสังคมนี้ยากที่จะยอมรับการมีตัวตนที่แตกต่างหลากหลาย พลังที่ขับเสียงออกมาเป็นเสียงร้อง ก็แหบพร่าไปตามกัน

“อย่าลืมนะ แจ๊สไม่ใช่เผด็จการ” “แจ๊สเอาทุกคน เอาที่แต่ละคนอยากเอามาให้ฟัง”

อาจารย์จูเลี่ยนพูดถึงความแตกต่างทางสังคม การเมือง และวัฒนธรรมดนตรี ที่ไทยแตกต่างและมีความเฉพาะเจาะจงจากประเทศเสรีบ้านเกิดพอสมควร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อนักดนตรีแจ๊สที่มีเมล็ดพันธ์ุจากสังคมเสรีภาพ ย้ายมาอยู่ในสังคมที่ ‘เสรีภาพในการพูดและการแสดงออก’ ยังถูกผูกขาดด้วยอำนาจนำในสังคม-วัฒนธรรม-กฏหมาย
‘วอยซ์’ ขอชวนเชิญทุกท่าน เอนหลัง หยิบหูฟัง นั่งพิงเบาะ เพื่อเพิ่มอรรถรสในการรับฟัง ‘จูเลี่ยน แครีย์’ ผ่านบทสนทนาที่จะพาไปค้นหาทั้งเสียงเพลงและจิตวิญญาณในหัวใจ