Jerzy Stuhr - Rozmowy poszczególne - część 2

W drugiej części rozmowy Jerzy Stuhr opowiada m.in. o swoich pierwszych doświadczeniach aktorskich, gdy będąc jeszcze studentem towarzyszył na planie Zdzisławowi Maklakiewiczowi i Wiesławowi Dymnemu. Co zmieniło się od tego czasu w wykonywanym przez niego zawodzie? Stuhr mówi, że dawniej adepci aktorstwa marzyli o sławie, ale nie o popularności. Kultura celebrytów, a także internet były wtedy nieobecne. W tym zakresie w życiu Stuhra nic się nie zmieniło – aktor unika taniego poklasku i stara się nie czytać tego, co o nim piszą w nowych mediach, które, jak mówi Stuhr, są pełne „ludzkiej marności”, która wydaje mu się odpychająca.

Wiele miejsca w rozmowie poświęcone jest pracy w teatrze. Stuhr opowiada o swojej ukochanej scenie – Starym Teatrze w Krakowie, o doświadczeniu występów na Zachodzie w czasach, gdy Polska była za tzw. żelazną kurtyną, oraz o unikalnym doświadczeniu scenicznym, jakim było wielokrotnie udowadnianie widowni, że jest kimś więcej niż filmowym aktorem komediowym. To jest właśnie kluczowy, zdaniem Stuhra, aspekt pracy aktora teatralnego – jego praca w każdej chwili może zostać poddana weryfikacji, każdego dnia jest poddawany surowej ocenie. Czy Stuhr, jako pedagog, kiedykolwiek mylił się, oceniając predyspozycje innych do pracy w zawodzie? Jak z perspektywy czasu ocenia swoje życie rodzinne i czy zdarzało mu się stawiać aktorstwo na pierwszym planie? Stuhr przyznaje, że jego relacje rodzinne nieco przez jego pracę sceniczną cierpiały i wiele zawdzięcza ogromnej tolerancji i wyrozumiałości najbliższych. Wielowątkową rozmowę kończy próba odpowiedzi na pytanie, którego jeszcze nikt Stuhrowi dotąd nie zadał…