Μουσική Βραδιά - Λουκιανός Κηλαηδόνης

Καθώς τέλειωνε η δεκαετία του '70, στην ΕΡΤ έγιναν και πάλι αλλαγές. Αλλαγές σε πρόσωπα, αλλά και στην εικόνα. Ένα από τα πρόσωπα που θα έπρεπε να αποχαιρετήσω ήταν η Ελένη Μαβίλη. Πραγματικά, άξια και δραστήρια που μαζί της είχα συνεργαστεί εξαιρετικά.

Τον νέο διευθυντή της τηλεόρασης Σπήλιο Χαραμή, δεν τον ήξερα. Τον είδα να καταφτάνει με ύφος 100 καρδιναλίων και κατάλαβα ότι δεν θα τα πηγαίναμε καλά. Και πράγματι. Κυρίως του χρεώνω ότι με ανάγκασε να αφήσω στη μέση μια εκπομπή με τον Χούλιο Ιγκλέσιας - που ήταν μαζί μου φιλικότατος - και να δώσω τις ερωτήσεις στην Κέλλυ Σακκάκου για να του κάνει εκείνη τη συνέντευξη. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν ο κ. Χαραμής ήταν πια διευθυντής στον ΑΝΤΕΝΝΑ, τον συνάντησα στο Μέγαρο Μουσικής, μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. «Αυτός θέλω να μου κάνει το πορτρέτο. Είναι ο καλλίτερος!» τού είπε η Αλίκη, τραβώντας με απ' το χέρι. Εγώ, χαμογέλασα αμήχανα και δεν απάντησα. Και η Αλίκη νόμισε ότι απλώς δεν ήθελα να της κάνω το πορτρέτο.

Ωστόσο, η σημαντικότερη αλλαγή που έγινε τότε στην τηλεόραση της ΕΡΤ, ήταν το χρώμα. Επιτέλους, αποκτήσαμε έγχρωμη τηλεόραση! Και χρωματιστή θα ήταν πια και η «Μουσική βραδιά», με πρώτο θέμα τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Αν και τον Λουκιανό πολύ τον αγαπώ, αυτή η εκπομπή δεν είναι από τις αγαπημένες μου. Ίσως λόγω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας να μην είχαμε και πολλή έμπνευση η Δάφνη και εγώ. Και τα χρώματα ήταν σαν χαλκομανία. Βέβαια, το κομμάτι με τον Μανώλη Μητσιά και την καινούργια ακόμη τότε Γλυκερία, γυρισμένο στο παλιό σπίτι του Λουκιανού στο Ψυχικό, μπορεί κάτι να λέει. Όπως και το στιγμιότυπο με τον Θανάση Βέγγο. Και φυσικά, εξαιρετικό είναι το απόσπασμα με την Άννα Καλουτά το οποίο μας δάνεισε ο Παντελής Βούλγαρης, από τον «Βενιζέλο» του.

Όμως, εκείνο που με συγκινεί πραγματικά, είναι οι τίτλοι αρχής και τέλους, που δείχνουν ένα ιστορικό καλοκαιρινό σινεμά και βαριετέ της Αθήνας δεμένο με τις παιδικές μου αναμνήσεις. Ήταν το θρυλικό «Αλκαζάρ», στο σταθμό Λαρίσης, πριν γίνει κι αυτό θύμα της μπουλντόζας.