Tάνια Τσανακλίδου - Υπερωκεάνιο

Tάνια Τσανακλίδου- Υπερωκεάνιο
(από το album Ζωντανά στο Μετρό ,1997.)
Moυσική Σ.Κραουνάκης ,Στίχοι Λ.Νικολακοπούλου
Πρώτη εκτέλεση Α.Πρωτοψάλτη

2015.Σαν υπερωκεάνιο....Χρεοκοπημένες αγάπες, χρεοκοπημένη Ελλάδα. Έφτασε η ώρα λοιπόν ,του τελικού απολογισμού και της αντιπαράθεσης με τα συλλογικά-μα και τα προσωπικά-φαντάσματα του παρελθόντος(και ίσως και του μέλλοντος).
Ίσως όμως να έφτασε και η ώρα για μια νέα αρχή.
Μια νέα αρχή που πριν και πάνω από όλα, θα ξεκινάει από μέσα μας, από την εσωτερική δύναμη που κρατάει ο καθένας μας, άγνωρη, φυλακισμένη ξεχασμένη, στα αυλάκια της ψυχής του. Και μπορεί στο τέλος αυτού του μοναχικού προσωπικού δρόμου ο καθένας απο εμάς, να ανακαλύψει μυστικά, σχεδόν μαγικά την προσωπική του λύτρωση και ένα πραγματικό, τρισδιάστατο, επιτέλους έγχρωμο ΕΓΩ.
Kαι έτσι απλά, χωρίς αίματα και φωνές, δίχως μάχες και πολέμους, χωρίς να υπάρξουν θύτες και θύματα, ήρωες και προδότες, ο χρεοκοπημένος κόσμος μας , έτσι απλά να αλλάξει...
Έστω λίγο. Ίσως...

Like an ocean liner .... bankrupt loves, bankrupt Greece. It is time, therefore, for the final report(evaluation) and the confrontation with the collective-but also with the personal- ghosts of the past (and perhaps of the future).
But also maybe, it’s the time for a new beginning. A new beginning that above all, will start from within, from the inner strength that keeps each of us, unknown, imprisoned forgotten, into the grooves of his soul. And maybe in the end of this lonely street ,each of us, discovers secretly, almost magically, personal redemption and a real, three-dimensional, finally colored, EGO.
And just like that,without blood and loud voices, without battles and wars without perpetrators and victims, heroes and traitors, our bankrupt world,maybe will change ... Even for a while,even for a bit.
Maybe ...

lyrics

Τόσο καπνό που πίνω μέσα μου
άμα τον είχα ταξιδέψει,
θα `χα γυρίσει όλη τη γη
από τη νύχτα ως την αυγή
παρά που λες πως μ’ αγαπάς
να `χα πιστέψει.

Γιατί τώρα είναι σπάνιο
να ξοφλήσω το δάνειο
που `χα πάρει απ’ το χθες
για να ελπίζω
σ’ έναν αγώνα τιτάνιο
σαν υπερωκεάνιο
μες την ομίχλη στεριά να σφυρίζω.

Παναγιά μου εσύ του Νοτιά
της καρδιάς μου η γη ξενιτιά
της καρδιάς μου η γη
μια βαθιά πληγή
που την κλείνει του χρόνου η φωτιά.

Τόσο καπνό που είδαν τα μάτια μου
άμα τα βλέφαρα είχα κλείσει
ίσως και να `χα ονειρευτεί
πως σαν την έρημο καυτή
είν’ η ψευτιά που λόγια αγάπης
πάει να χτίσει.

So much smoke that I drink inside me
if I had traveled it,
i will have traveled the whole earth
from night till dawn
rather than, to believe you, when you say you love me,
.
Because now it is difficult(a rare chance)
to pay the loan
that I have get from yesterday
for me, to have hopes
in a titanic struggle
as an ocean liner
into the fog, “land” to scream.

(c)
Mother virgin of South
my heart’s land ,exile
my heart’s land
a deep wound
that it’s closing from the times fire.

So much smoke that my eyes saw
if I had closed my lids
perhaps I have dreamed
that as the hot desert
is the falsehood ,who, love words
is making.

--i do not own the rights to this song—