Imię róży - Streszczenie i opracowanie lektury - Umberto Eco - Matura z polskiego

🔸 Nasze kursy maturalne: 🔸
https://maturanamaksa.pl/kursy-w-form...

#maturazpolskiego​​​​ #matura​​​​ #matura202​4​ #maturanamaksa

„Imię róży” to prawdopodobnie najbardziej znana powieść Umberto Eco. Od momentu wydania stała się bestsellerem i zajęła ważne miejsce w klasyce literatury światowej. Czytelnicy tego tekstu podkreślają niezwykłą znajomość kultury średniowiecza i świetne rozumienie tej odległej epoki przez autora. Pozwoliło mu to na stworzenie dzieła plastycznego, barwnego i bardzo realistycznego. Akcja “Imienia róży” osadzona została we Włoszech w burzliwym czasie przełomu - przeniesieni zostajemy w wiek czternasty, do momentu, gdy powoli rodzi się renesans, którego ideały stawiają wyzwanie średniowiecznemu patrzeniu na rzeczywistość świata i człowieka.
Powieść Eco możemy nazwać klasycznym kryminałem. Dodatkowo wyraźnie pobrzmiewają w nim tony postmodernizmu. Autor dyskretnie, chociaż wyraźnie, wprowadza aluzje do znanych i popularnych dzieł. Jeden z głównych bohaterów, mnich Wilhelm, pochodzi z Baskerville, co może nasuwać skojarzenie z tekstem Arthura Conana Doyle’a. Przestrzeń, w której rozgrywa się akcja - ograniczona, zawężona do kilku klasztornych pomieszczeń - przypomina świat przedstawiony utworów Agathy Christie. Pojawia się również seryjny morderca nawiązujący do współczesnych dzieł o psychopatycznych przestępcach.
Wilhelm, “detektyw w habicie”, jest postacią złożoną o barwnej życiowej historii. Z jednej strony to człowiek wiary, z drugiej miłośnik nauki. Realizując odpowiedzialną misję dyplomatyczną, spełnia również swój cel wyprawy do włoskiego klasztoru: pragnie zapoznać się z zasobami biblioteki odwiedzanego opactwa, która uznawana jest za jedną z najzasobniejszych. Okazuje się, że z księgozbiorem łączy się niewyjaśniona zagadka tajemniczych, nagłych zgonów. Wilhelm postanawia odkryć prawdę. Jego działania ukazane są przez autora zgodnie z założeniami klasycznych kryminałów - mylne tropy, wielość podejrzeń, rozmowy ze świadkami, odkrywanie kolejnych klasztornych tajemnic, gra prowadzona z detektywem przez mordercę.
Umberto Eco wprowadził w swój tekst motyw labiryntu. Taki kształt bowiem ma klasztorna biblioteka. Stanowi ona z jednej strony niezwykły świat nauki, którą można zgłębiać księga po księdze, ścieżka za ścieżką, fascynując się tym, co odkryć można za kolejnym rogiem bibliotecznych korytarzy. Z drugiej strony to miejsce zagubienia, splątania, usidlenia wśród nieoznakowanych regałów; miejsce unicestwiające tego, kto w swojej pysze czy też w nierozważnym pragnieniu zgłębienia wiedzy zdecydował się na wejście w śmiercionośny labirynt biblioteki.